Τα πρόσθετα καυσίμων και λιπαντικών αποτελούν μια τεράστια γκάμα προϊόντων, που υπόσχονται περισσότερους ίππους, μικρότερη κατανάλωση ή και τα δύο, ενώ επιπρόσθετα και πάντα θεωρητικά αυξάνουν και τη μακροζωία του κινητήρα.
Το θέμα είναι βέβαια τι ισχύει πέρα από τις υποσχέσεις και τις διαβεβαιώσεις του σερίφη του τάδε χωριού της Νότιας Ντακότα ότι το περιπολικό του έβγαλε φτερά με τη χρήση του x πρόσθετου, όπως αναγράφεται συνήθως στη συσκευασία του.
Οι αυτοκινητοβιομηχανίες λοιπόν δεν έχουν την ίδια άποψη με τους κατασκευαστές των προσθέτων και το σερίφη που τα δοκίμασε, ενώ το ίδιο ισχύει και για όλους ανεξαιρέτως τους ειδικούς. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Michle Götz, αρμόδιος στον τομέα Mέσων και Μεταφορών στο γερμανικό TÜV Nord, σε σχετικό άρθρο της Welt «για τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προϊόντων το μεγαλύτερο ρόλο τον παίζει η ψυχολογία του οδηγού παρά το μαγικό ελιξίριο που εμπλουτίζει τον κινητήρα».
Επίσης ένα στοιχείο με ιδιαίτερη βαρύτητα είναι ότι η χρήση προσθέτων και βελτιωτικών, τα οποία δεν αναγνωρίζει κανένας κατασκευαστής, μπορούν να έχουν ως αποτέλεσμα την διακοπή της εγγύησης ή την απόρριψη αίτησης καλής θέλησης (goodwill) που ακόμα και αν έχει λήξει η εγγύηση και τυχόν πρόβλημα είναι αδικαιολόγητο υπάρχει περίπτωση κάλυψης από τον κατασκευαστή.
Γιατί παρόλα αυτά κάποιοι επιμένουν στη χρήση πρόσθετων αμφιβόλου προέλευσης και ποιότητας και ανύπαρκτης αποτελεσματικότητας; Ο λόγος μπορεί να είναι μια καλή προωθητική ενέργεια με ένα καλό περιτύλιγμα και μια ετικέτα που δελεάζει και βέβαια η σχετικά χαμηλή τιμή –π.χ. 30 με 40 ευρώ- σε σχέση με αυτά που το πρόσθετο υπόσχεται, που αν δεν αποδειχθούν δεν χάθηκε και ο κόσμος
Θεωρητικά πάντα, γιατί στην πράξη μπορεί ενίοτε και να χαθεί…
Γιάννης Σκουφής
Με τη συνεργασία του www.caroto.gr
