Το 1985 όλοι όσοι μετείχαν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι είχαν πέσει με τα μούτρα στην εξέλιξη καινούργιων αγωνιστικών. Η Audi κόνταινε το Quattro, η Peugeot είχε φτιάξει το 205 Τ16, με τη μεταβλητή τετρακίνηση και τον κινητήρα στο κέντρο, λύση που έδειχνε να ήταν η ιδανική -λόγω ευελιξίας και παρά την απότομη εκδήλωση υπερστροφής- και την είχε υιοθετήσει και η Lancia με την S4.
Η Toyota με τη σειρά της εξέλισσε το δικό της μοντέλο με τον κινητήρα στο κέντρο, το MR2 222D, που για να μετατραπεί σε αγωνιστικό είχε έναν τετρακύλινδρο 2.000 κυβικών με turbo, που λειτουργούσε με πίεση από 1,3 έως 1,5 bar. Έτσι η απόδοσή του έφτανε τους 600 ίππους και τα 640 Nm, το κιβώτιο ήταν πέντε σχέσεων και το βάρος μόλις 750 κιλά, οπότε όλοι μπορούμε να καταλάβουμε και τις επιδόσεις αλλά και την πρόκληση για τον οδηγό να το διατηρήσει στο δρόμο.
[ngg src=”galleries” ids=”5144″ display=”basic_thumbnail”]
Σε συνθήκες αγώνα πάντως αυτό δεν δοκιμάστηκε, μιας και στο τέλος της σαιζόν 1986 και μετά τον τραγικό θάνατο των Toivonen και Crespo η FIA απαγόρευσε τόσο τα αγωνιστικά του Group B όσο και αυτά του Group S που προγραμματίζονταν για το μέλλον.
Έτσι τα δύο πρωτότυπα του αγωνιστικού MR2, ένα μαύρο και ένα άσπρο, που ήταν έτοιμα ξέμειναν στην Toyota για να θυμίζουν την προσπάθεια της εταιρείας για το Group B.
