MINI ONE CABRIOLET 1.6

Είμαι σίγουρος ότι οι 9 στους 10 από εσάς που έφθασαν ως εδώ googlάροντας το «Δοκιμή Mini Cabrio» έχετε δύο κοινά χαρακτηριστικά. Πρώτο: δεν δίνετε δεκάρα για οικογενειακά αυτοκίνητα. Και δεύτερο, ονειρεύεστε χίλιες και μία νύχτες μαγικές με το έτερο ήμισυ (ή το ήμισυ ενός έτερου και πάει λέγοντας).

Ο υπογράφων όμως βρίσκεται εδώ για να σας γκρεμίσει τους μύθους. Και να ομολογήσει ότι μετά από κοντά δύο δεκαετίες στο επάγγελμα, βρήκε στο ανοιχτό Mini το καλύτερο οικογενειακό. Και όχι μόνο αυτό. Χάρη στο Mini Cabrio κατάφερε να έχει πάντα μαζί του 2 γυναίκες μονίμως ξεμυαλισμένες και –αδιαμαρτύρητα- ξεμαλλιασμένες. Και ταυτόχρονα να αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού όλου του γυναικείου πληθυσμού που σταματούσε δίπλα του σε φανάρια και πλατείες.

Πριν σας μπερδέψω ακόμα περισσότερο, ας λύσω τον γρίφο. Ένα γρίφο που έχει να κάνει με την συμβίωση ενός πατέρα και δυο μικρών κοριτσιών στο λιλιπούτειο σαλόνι ενός ανοιχτού Mini. Και να πω ότι παρά τις ταρζανιές που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια με κάθε λογής Mini, τούτη τη φορά όλα ήταν πολύ διαφορετικά. Και πολύ, πολύ πιο όμορφα. Σαν μια βιομηχανική ζάχαρη άχνη πάνω σε μνήμες και χαρές από εκείνες που μόνο η αυτοκίνηση –και προφανώς λίγα και ξεχωριστά αυτοκίνητα- μπορούν να προσφέρουν.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Για τον απλούστατο λόγο, ότι αποδεικνύουν δύο –τουλάχιστον- πράγματα. Το πρώτο και το πιο προφανές: ότι το Mini ήταν και παραμένει πάνω απ’ όλα μία υπόθεση καρδιάς. Και το δεύτερο, αυτό που με τεράστια ικανοποίηση ανακάλυψα: ότι πρόκειται για ένα αυτοκίνητο που μπορεί ν’ ανταποδίδει με μια μοναδική μεγαλοθυμία την εύνοια της ζωής που κουβαλάει ο καθένας μας στις όμορφες στιγμές του βίου του.

Επειδή όμως σας βλέπω έτοιμους να πάρετε τον Εxplorer σας και να φύγετε για άλλους διαδικτυακούς τόπους, να σας πω και δυο πράγματα για το αυτοκίνητο. Ξεκινώντας από την σχετικά πρόσφατη ανανέωση που απλά έκανε πιο bold ένα σχέδιο χαρισματικό από τα γεννοφάσκια του. Οι αλλαγές στη μάσκα και τα φωτιστικά σώματα αλλά και οι γερμανικά «χειρουργικές» επεμβάσεις στο εσωτερικό, έφτιαξαν ένα εμφανώς πιο σύγχρονο περιβάλλον, χωρίς από την άλλη να διαπραγματεύονται στο ελάχιστο τη διαχρονική αύρα του μοντέλου.

Παράλληλα όλα αυτά τα νεο-ρετρό στοιχεία συνδυασμένα με την εκτεταμμένη δυνατότητα customizing (να μην ξεχάσω τις πανέμορφες ζάντες του αυτοκινήτου της δοκιμής) δημιουργούν την αίσθηση ενός αυτοκινήτου tailor made, μακριά από το τυπικό prêt–a–porter της υπόλοιπης αυτοκινητοβιομηχανίας.

Τα εγγενή προβλήματα της σχεδίασης βεβαίως παραμένουν, με σημαντικότερο το χωροταξικό. Ιδίως στον αποκαλούμενο και χώρο αποσκευών που σίγουρα θα αποτελέσει σημείο τριβής για κείνες τις ψηλοτάκουνες γόβες που δεν χώρεσαν (εγώ τη γλίτωσα με μια Barbie, τουλάχιστον «έχεις το Jumbo πλάι σου»…).

Από την άλλη όμως έχεις μια premium υπερ-παραγωγή, είτε αυτό αφορά την αψεγάδιαστη ποιότητα κατασκευής, είτε σε ότι έχει να κάνει με το πλαίσιο και τα μηχανικά μέρη. Ζητήματα στιβαρότητας από την έλλειψη σκληρής οροφής απλά δεν υφίστανται, ενώ η ίδια η υφασμάτινη οροφή είναι υπόδειγμα κατασκευαστικής τελειοθηρίας τόσο στον μηχανισμό όσο και στα υλικά που χρησιμοποιούνται. Η ηλεκτρικά υποβοηθούμενη αναδίπλωσή της διαρκεί ελάχιστα, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι χάρη στην σχεδίασή της αφήνει αρκετό χώρο πάνω από τα κεφάλια των πίσω επιβατών (σε αντίθεση με όλα σχεδόν τα αντίστοιχα μικρά κάμπριο, ιδίως τα CC).

Στο οδηγικό κομμάτι δεν έχω και πολλά να σας πω που δεν γνωρίζετε ήδη. Το Mini παραμένει μια ευτυχής συνεύρεση της τεχνικής και της τέχνης στην κατασκευή αυτοκινήτων. Πλαίσιο βγαλμένο από την διδακτορική διατριβή «Η μεταλλουργία στην υπηρεσία της Φουρκέτας», αναρτήσεις στιβαρές μα και άνετες, τιμόνι και φρένα φερμένα από τα «Κλασικά Εικονογραφημένα» μιας εποχής που τα αυτοκίνητα φτιάχνονται πρώτα απ’ όλα για να οδηγούνται.

Παρά τους 98 ίππους που αποδίδει ο βελτιωμένος και πιο καθαρός κινητήρας των 1.600 κυβικών στην έκδοση One, το αυτοκίνητο δεν είναι σε καμία περίπτωση ράθυμο και χάρη στο 6τάχυτο κιβώτιο μπορείς να επιβιώσεις χωρίς κόμπλεξ στην νυχτερινή πασαρέλα της Παραλιακής. Ενώ με χαλαρούς ρυθμούς και την καρδιά (ή το δεξί χέρι) στη θέση τους, μπορείς να δεις και κοντά στα 6 λίτρα βενζίνης ανά 100 χιλιόμετρα ανεμελιάς.

Σε ότι αφορά τιμές, εξοπλισμούς κ.λπ., στην περίπτωση του ανοιχτού Mini μάλλον δεν έχουν και τόση σημασία. Είπαμε, είναι υπόθεση καρδιάς, και δεν το αγοράζεις με τη λογική. Ούτε πολύ περισσότερο με την λογιστική (στην οποία πάντως τα πηγαίνει περίφημα, όντας πλούσια εξοπλισμένο ακόμα και από τη βασική έκδοση).

Όσο για τις δυο κόρες μου, και την αναπάντεχη είσοδο στη ζωή τους του ανοιχτού Mini, το μόνο που έχω να σας πω είναι ότι έμπλεξα άσχημα. Το κόκκινο «κράμπιο» της 3χρονης Κατερίνας έχει στειχειώσει το αυτοκινητικό τους υποσυνείδητο και πλέον τίποτε άλλο από αυτά τα γυαλιστερά κουτιά με τέσσερις ρόδες που τους παρουσιάζω δεν τους κάνει.

Γυναίκες…. (δεν γίνονται, γεννιούνται! πιστέψτε με…).

φωτογραφίες: carzine.gr

{gallery}photos/25/Test/MINI-ONE-CABRIOLET{/gallery}