Μπορεί η συνεργασία της Ferrari με τον Pininfarina να ολοκληρώθηκε, προς το παρόν τουλάχιστον, αλλά τα πολλά μοντέλα της μάρκας που έχουν στα πλάγια το λογότυπό του θα τη θυμίζουν πάντα. Το ίδιο και τα σημαντικά πρωτότυπα που δημιούργησε ο Pininfarina για τη Scuderia.
Πρωτότυπα όπως η Rossa, που κατασκευάστηκε σε ένα και μοναδικό αντίτυπο για τα 70 χρόνια του στούντιο αλλά και για να δείξει πως φαντάζονταν το μέλλον της Ferrari και την οποία είχα οδηγήσει αμέσως μετά την επίσημη πρεμιέρα της στην έκθεση στο Παρίσι, το φθινόπωρο του 2000 για το περιοδικό car.
Γιάννης Σκουφής
PININFARINA ROSSA
Δεσμοί αίματος
Ως πανηγυρικό επιστέγασμα 70 χρόνων αυτοκινητιστικής Haute Couture η Rossa –κόκκινη όνομα και πράμα- είναι είδηση. Ως προπομπός των Ferrari του μέλλοντός μας είναι Η ΕΙΔΗΣΗ.
Κείμενο: Γιάννης Σκουφής
Είναι σα να ψάχνεις την απάντηση στο αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα. Η Rossa θα ήταν εξίσου γοητευτική αν δεν έφερε το πασίγνωστο Cavallino Rampante ή το εντυπωσιακό σχήμα της είναι υπερ-αρκετό για να προκαλέσει αίσθηση ακόμα και χωρίς το πλέον διάσημο επί αυτοκινήτου έμβλημα στον πλανήτη;
Θεωρητικά ισχύουν και τα δύο. Πρακτικά δύσκολα τα διαχωρίζεις, καθώς δρούν με τρόπο συμπληρωματικό, συνθέτοντας ένα σύνολο που απεικονίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τόσο το πνεύμα της διάσημης Scuderia όσο και την έμπνευση του μόνιμου περί αισθητικής συνεργάτη της, του Pininfarina. Στο αμάξωμά της συνδυάζονται τα πάντα. Από το ένδοξο παρελθόν μέχρι το άμεσο μέλλον και αν η 360 Μodena ήταν η πρώτη ρεαλιστική προσέγγιση του νέου look από το Maranello η Rossa συνεχίζει την πορεία όχι με βήματα αλλά με άλματα. Σύμφωνοι. Είναι απλά ένα πρωτότυπο που πρωτίστως θέλει να εντυπωσιάσει. Δεν φέρει μαζί της περιορισμούς που έχουν σχέση με οποιοδήποτε πρακτικό ζήτημα, πλην της ασφάλειας, καθώς αυτή εξασφαλίζεται από το πλαίσιο της 550 που χρησιμοποιήθηκε σα δότης.
Από την άλλη όμως είναι μια πρώτη και εκτεταμένη ματιά –όχι από την κλειδαρότρυπα- για την εμφάνιση των Ferrari του μέλλοντός μας. Και μάλιστα όχι αυτών με τον κινητήρα στο κέντρο, που δίνουν στους σχεδιαστές τη δυνατότητα να παίξουν με πιο περίεργες και πιο εξεζητημένες αναλογίες, αλλά των κλασικών. Αυτών με τον κινητήρα μπροστά και την κίνηση πίσω, αυτών που αποτελούν το σημείο επαφής με το ένδοξο παρελθόν. H εταιρεία Pininfarina και ο Lorenzo Ramaciotti ως Γενικός Διευθυντής της και υπεύθυνος μεταξύ άλλων για το project Rossa δεν κρύβουν ότι οι ανοιχτές Spider της δεκαετίας του ’50, καθώς και το πρωτότυπο Mythos του 1989 λειτούργησαν σαν αισθητικά πρότυπα. Απορρίπτουν όμως μετά βδελυγμίας το χαρακτηρισμό «ρετρό». Κι ας υπάρχει η παραλληλόγραμμη μάσκα με το γνωστό αλογάκι στο κέντρο και τις εισαγωγές αέρα για τη ψύξη των φρένων και του κινητήρα δεξιά και αριστερά της, τα τρία στοιχεία δηλαδή που ανέκαθεν χαρακτήριζαν τα μοντέλα της εταιρείας. Μόνο που εδώ δημιουργούν μια άλλη, σαφώς πιο σύγχρονη, σαφώς πιο εντυπωσιακή και σαφώς πιο επιθετική εικόνα.
Που για να λειτουργήσει ακόμα περισσότερο ως μαγνήτης βλεμμάτων και προσοχής έχουν χρησιμοποιηθεί όλα τα κόλπα του Studio Pininfarina. Ακόμα και το δημοφιλές –στις Ferrari με τον κινητήρα στο κέντρο- τρικ του εμφανούς κινητήρα, που για πρώτη φορά υιοθετείται στο εμπρός καπό. Μόνο που εδώ η αισθητική εξυπηρετεί και την πρακτική πλευρά: Το καπό έχει χαμηλώσει, με αποτέλεσμα και τα φτερά να έχουν ανέβει -παραδοσιακό γνώρισμα σπορ αυτοκινήτου- και το οπτικό πεδίο του οδηγού να μην περιορίζεται από τίποτα άλλο παρά μόνο από την εκπομπή θερμότητας του V12.
Ναι η Rossa κινείται κανονικότατα. Παίρνεις θέση πίσω από το οβάλ τιμόνι, χαζεύεις τα απαστράπτοντα όργανα, ανεβάζεις το διακόπτη για το ρεύμα, πατάς το μπουτόν της μίζας και οι 485 ίπποι έρχονται στη ζωή με αυτό το χαρακτηριστικό βρυχηθμό των V12 της Ferrari. Δεν νοιώθεις αποκομμένος από την πραγματικότητα. Ο εντυπωσιασμός και μόνο δεν ήταν ο αυτοσκοπός των δημιουργών της. Μπορεί σχεδόν τα πάντα να είναι διαφορετικά από τις Ferrari που ξέρουμε, αλλά αυτό απλά τοποθετεί τη Rossa στο τέλος μιας αλυσίδας εξέλιξης. Υπό αυτό το πρίσμα μην εκπλαγείτε καθόλου αν στα show room της μάρκας δείτε σύντομα την πλευρά του αυτοκινήτου που αντιστοιχεί στον οδηγό να διαχωρίζεται εμφανώς από αυτήν του συνοδηγού. «Η κλασική διάταξη μας δίνει το άλλοθι γι αυτό. Έτσι κι αλλιώς το τούνελ της μετάδοσης χωρίζει τους δύο επιβαίνοντες, οπότε γιατί να μην συμπεριλάβουμε αυτό το στοιχείο και στο σχεδιασμό του εσωτερικού; Σίγουρα δεν θα επιλέγαμε την ίδια λύση αν ο κινητήρας ήταν στο κέντρο», λέει χωρίς να αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για την ορθότητα της σκέψης του ο signor Ramaciotti, που βέβαια δέχεται ότι σε ένα μοντέλο που πρέπει και να πουλήσει η κατάσταση δεν θα ήταν και τόσο extreme όσο εδώ.
Δύσκολα άλλωστε μπορεί να κινηθείς έστω και σε μη καθημερινή βάση, έστω και αργά με το παρμπρίζ να σταματά απότομα λίγο πριν το ύψος των ματιών σου. Αλλά είπαμε, η Rossa είναι ένα πρωτότυπο και αυτό δικαιολογεί τα πάντα, ακόμα και να καθρεφτίζεται το εσωτερικό μαζί με τον οδηγό στον ψηλά τοποθετημένο επιλογέα με το παραδοσιακό χτένι. Επιλέγεις πρώτη, αφήνεις το βαρύ συμπλέκτη και η Rossα αρχίζει να καλύπτει τα πρώτα μέτρα. Αν μπορείς να αγνοήσεις την αξία της αυτή η μοναδική Ferrari θα σε αποζημιώσει με επιδόσεις αντίστοιχες των 485 ίππων της και του γενεαλογικού της δέντρου. Άλλωστε στα χαρτιά η τελική ξεπερνά το φράγμα των 300 χλμ./ώρα.
Μπορείς όμως, τη στιγμή που ο κ. Ramaciotti τη χαρακτηρίζει ανεκτίμητη και οι άνθρωποί του τη φυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού προκειμένου να την επιδείξουν στην επόμενη έκθεση της γεμάτης ατζέντας της; Μάλλον όχι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι χάνεις και την αίσθηση. Υπάρχει και δεν υπολείπεται σε τίποτα από αυτή των άλλων Ferrari, αυτών που αν κανείς έχει τα απαιτούμενα χρήματα μπορεί και αγοράσει.
Αυτό που σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να αποκτήσεις, παρά μόνο να παρατηρήσεις (και να θαυμάσεις) είναι το προφίλ της Rossa. Θα ήταν απόλυτα ρετρό αν ακριβώς πίσω από τον τροχό δεν υπήρχε το φτερό να παραπέμπει στα πλευρικά αεροδυναμικά βοηθήματα της Formula 1. Το ότι ταυτόχρονα αποτελεί τη βάση για τα πλευρικά –με LED- φλας είναι απλά ένα δείγμα γραφής για το πώς συνδυάζεται άψογα το στυλ με τη λειτουργικότητα.
Πλευρικά φλας υπάρχουν, όχι όμως και πλευρικοί καθρέφτες. Εδώ η Rossa είναι πρωτότυπο 100%. Όχι γιατί στο οριζόντιο τμήμα μεταξύ των δύο εντυπωσιακών ρολ-μπαρ φιλοξενείται κάμερα που τους αντικαθιστά, αλλά κυρίως γιατί υπάρχει και δεύτερη κάμερα, που αποθανατίζει τον οδηγό επί το έργον. Gadget, που σε άλλες περιπτώσεις θα προβαλλόταν ως καινοτομία, ως μελλοντική καθημερινότητα.
Η Rossa όμως δεν έχει ανάγκη από τέτοιου είδους, φτηνούς, εντυπωσιασμούς. Κερδίζει κατ΄ αρχήν την προσοχή και στη συνέχεια την εκτίμηση γιατί είναι πράγματι μοναδική. Από όλες τις απόψεις. Οι άνθρωποι του Pininfarina θα μπορούσαν πανεύκολα να σχεδιάσουν από λευκό χαρτί ένα φουτουριστικό και άκρως εντυπωσιακό σχήμα. Να γυρίσουν κυριολεκτικά σελίδα για το πώς βλέπουν το μέλλον της Ferrari. Δεν το έκαναν όμως. Ακολούθησαν ένα άλλο, σαφώς πιο δύσκολο δρόμο. Η Rossa όντως αποτελεί ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της Ferrari, ένα κεφάλαιο όμως στο οποίο η δομή και το σασπένς που επιφύλασσαν τα προηγούμενα συνεχίζεται αναλλοίωτο. Το ότι υπό αυτή τη μορφή δεν πρόκειται ποτέ να πατήσει δημόσιους δρόμους δεν την μειώνει στο ελάχιστο. Αντίθετα της δίνει πρόσθετη αξία, καθώς θα έχει το προνόμιο να διαθέτει συγκεντρωμένα πάνω της όλα μα όλα τα γνωρίσματα των μελλοντικών μοντέλων της πιο διάσημης αυτοκινητοβιομηχανίας του κόσμου.
