Είναι πιο κλασικός και από την Ακρόπολη. Είναι πιο απλός και από την προπαίδεια του 1 (τι εννοείς;). Είναι τύπος εμπιστοσύνης και εξηγημένος σαν κολλητός και δοκιμασμένος φίλος από τα παλιά. Είναι χαλαρός και ζαμανφού, κάνει όμως ότι του λες χωρίς αντιρρήσεις και το κάνει γρήγορα, απλά, και στην ώρα του. Είναι όσο χρειάζεται αποτελεσματικός χωρίς να σε γεμίζει σκοτούρες . Και δεν είναι άλλος από τον κλασικό λεβιέ για το άνοιγμα των φώτων και την λειτουργία των φλας.
Σε μια εποχή που το αυτοκίνητο θέλει φροντιστήριο και λυσάρι για να μάθεις να το ξεκινήσεις, αυτός ο λεβιές είναι η επιτομή της εποχής της αθωότητας. Δεν χρειάζεται να ψάξεις δεξιά, αριστερά, πάνω κάτω, στρογγυλά κουμπάκια, μικρά κουμπάκια, κουμπάκια που κουμπώνουν μέσα σε άλλα κουμπάκια, φωνητικές εντολές, αυτόματα φώτα, φώτα LED, φώτα που σβήνουν και ανάβουν μόνα τους, φώτα που κατεβάζουν μόνα τους την μεγάλη σκάλα, φώτα έτσι, φώτα αλλιώς. Όχι άλλα φώτα!
Ο μεγάλος καλός φίλος, ο λεβιές της ζωής μας, τα βλέπει όλα αυτά αφ’ υψηλού. Για αυτόν όλα είναι απλά: Σβηστά φώτα κάτω. Στρίβεις επάνω, ανάβουν φώτα πορείας. Στρίβεις μία ακόμα, ανάβει μεσαία σκάλα. Τραβάς μέσα, μεγάλη σκάλα. Αφήνεις, μεσαία σκάλα. Όλα απλά, τακτοποιημένα, βγαλμένα μέσα από την ζωή. Αν είσαι και από τους πιο πρόσφατους, άντε να έχει και τα φώτα ομίχλης λίγο πιο μέσα. Τα οποία και αυτά -μην το πολυσκοτίζεις- τα ανάβεις μια και έξω ως υπερωκεάνιο στη μέση του Ατλαντικού και λαμποκοπάει ο τόπος (θυμάστε τότε τα πρώτα χρόνια της μεγάλης του γένους Απόσυρσης, που οι “ψαγμένοι” άναβαν μόνο τα ομίχλης;).
Ο λεβιές μας είναι ένας τύπος παντός καιρού και τόπου. Όπου και να πας θα τον συναντήσεις, από τις ερήμους της Μέσης Ανατολής, μέχρι την άκρη του κόσμου στην Γη του Πυρός. Δεν σε κουράζει με συστάσεις και σούπα μούπες. Τα χέρια πάνε πάνω του αμέσως. Τον ξέρεις και σε ξέρει από παιδί. Και θα κάνει ότι του πεις αξιόπιστα και χωρίς ναι μεν αλλά. Και αν τύχει και χαλάσει, πας στο πρώτο περίπτερο που λέει ο λόγος και όλο και κάτι θα βρεις (άντε να βρεις διακόπτη για τα “IntelligentLEDhologramSmartSuperBeamLaser” της νέας εποχής).
Ο λεβιές αυτός ήταν και η παρέα σου. Το φιλαράκι σου. Σε συντρόφεψε σε πολλές στιγμές της ζωής σου. Ήταν εκεί στο πρώτο ραντεβού να κρύψει την αμηχανία του αριστερού χεριού, όταν το δεξί είχε πιο σοβαρές ασχολίες. Ήταν εκεί στο φανάρι όταν και πάλι το δεξί επιδιδόταν σε εσωτερικές ανασκαφές. Άκουσε τον πόνο σου στην Εθνική όταν έπαιζες με θυμό τη μεγάλη σκάλα στον απέναντι με τον οποίο είχες κάτι αδιευκρίνιστα σεξουαλικού τύπου προηγούμενα με την μητέρα του.
Ήταν εκεί όταν σε μάθαινε ο πατέρας σου τα “τοξάκια”. Και είναι εδώ όταν μαθαίνεις εσύ τα δικά σου παιδιά πάλι για τα “τοξάκια”. Ήταν η αδελφή ψυχή στις εποχές που το αυτοκίνητο ήταν λιγότερο έξυπνο από τον οδηγό του. Ήταν και θα μείνει για πάντα το “Μικρό Σπίτι Στο Λιβάδι” της αυτοκίνησης.
Κοιτάζω το τιμόνι που δίνει η Jaguar (και πολλοί άλλοι ακόμα) για το μέλλον και με πιάνει σύγκρυο. Ποιό τιμόνι; Αυτό είναι ένα tablet με εφαρμογές. Eφαρμογή στρίβω. Eφαρμογή ανάβω φώτα. Eφαρμογή βγάζω φλας. Eφαρμογή οδηγώ. Μια ηλεκτρονική συσκευή που θα την χειρίζεται με χειρονομίες και λόγια ο οδηγός. Μέχρι να λείψει και αυτός σε μερικά χρόνια και να τα κάνει όλα μόνο του.
Και σκέφτομαι ότι ολόκληρες γενιές στο μέλλον δεν θα έχουν την ευχαρίστηση να γνωρίσουν αυτόν τον λεβιέ. Αυτό το σχεδόν θρησκευτικό mantra δισεκατομμυρίων ανθρώπων που τον άγγιξαν, τον θώπευσαν ερωτικά, τον τράβηξαν με σιγουριά προς κάποια κατεύθυνση. Ή τον άφησαν στην ησυχία του για χρόνια για να συλλέγουν πάσης φύσεως και τεχνοτροπίας καντήλια από τους υπόλοιπους οδηγούς.
Είναι κρίμα που ένα τόσο απλό μα τόσο αξιόπιστο εξάρτημα θα φύγει σύντομα από κοντά μας. Μοιάζει μαζί του να φεύγει μία ολόκληρη εποχή που όλα ήταν στο -αριστερό- χέρι μας. Τα αυτοκίνητα πια, χωρίς τον λεβιέ της ανεξαρτησίας και της ελεύθερης βούλησης θα στρίβουν μόνα τους, θα ανάβουν μόνα τους τα φώτα και τα φλας. Και κανείς ποτέ δεν θα νιώσει ξανά εκείνη την σχεδόν υπερβατική έξαψη να ανάβεις το φλας τελευταία στιγμή με τον πίσω οδηγό να ζητά να μοιραστεί μαζί σου τις γενετήσιες ορμές του.
Ο λεβιές της ζωής μας πνέει τα λοίσθια ευδοκίμως τερματίσας την θητεία του. Τιμή και μόνο τιμή για αυτό το μικρό βιομηχανικό icon από πλαστικό και σίδερο που σημάδεψε ολόκληρο τον Δυτικό Πολιτισμό για πάντα. Ας είναι ελαφρύ (και χωρίς bugs) το app που θα τον σκεπάσει. Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε!
Παναγιώτης Τριτάρης
