Αν διαβάσει κανείς στα αγγλικά το F4T τότε ακούγεται σαν F40 και αυτό, πέρα από την εμφάνιση, αποτελεί μια ακόμα σαφή ένδειξη για το ότι η πιο εμβληματική Ferrari των τελευταίων δεκαετιών -η τελευταία που είχε την έγκριση του Enzo και ήταν το «δώρο» της διάσημης αυτοκινητοβιομηχανίας για τα 40ά γενέθλιά της- αποτέλεσε το πρότυπο για τον Samir Sadikhov.
Τον ταλαντούχο σχεδιαστή με θητεία και στη Lamborghini και συμμετοχή στη σχεδίαση της Urus, που κατόρθωσε να συνδυάσει με μεγάλη επιτυχία τα αισθητικά στοιχεία των σύγχρονων μοντέλων του Maranello με αυτά της θρυλικής F40. Με πρώτη και καλύτερη την χαρακτηριστική πίσω φτερούγα, που πιάνει και πάλι από άκρη σε άκρη του αμαξώματος.
To σχέδιο του Sadikhov είναι τόσο καλό που κάλλιστα θα μπορούσε να προέρχεται και από το Centro Stile της ίδιας της Ferrari ή από την Pininfarina στην οποία πιστώνεται η F40 και να περάσει κατευθείαν στην παραγωγή.
Όχι με κάποιο ηλεκτρικό σύνολο πρόωσης -αν ήταν ηλεκτρική δεν θα χρειάζονταν οι τρεις εξατμίσεις που είναι τοποθετημένες η μια πάνω από την άλλη- αλλά με τον κλασικό V12 τοποθετημένο στο κέντρο.
Και με ηλεκτρική υποβοήθηση ώστε να φτάνει ή και να ξεπερνά την απόδοση της SF90 Stradale, ώστε να γίνει το φόντο σε πολλά laptop, όπως ακριβώς το διάσημο πρότυπο, η F40, έδινε το παρόν ως αφίσα σε πολλά εφηβικά δωμάτια στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές αυτής του ’90.
[ngg src=”galleries” ids=”5344″ display=”basic_thumbnail” thumbnail_crop=”0″]
