ABARTH 500

Αν όντως η ψυχή ζυγίζει 21 γραμμάρια, εγώ θα σας πω πόσο κοστίζει: 19.000 ευρώ, χωρίς απόσυρση. Τόσα θα ζητούσα από τον διάβολο να του πουλήσω τη δικιά μου για να με ξανακάνει νέο. Και να μπορώ να οδηγώ χωρίς ενοχές, δίχως διαζύγια και εργασιακά υποζύγια -αλλά και 15 κιλά λιγότερα- τούτο εδώ το κόκκινο μεταλλικό κουτί της οδηγικής Πανδώρας.   

Όπως αντιλαμβάνεστε η συμβίωσή μου με το 500αράκι Abarth ήταν ένα γεγονός που άπτεται της υπερεντατικής ψυχοθεραπείας. Δεν ήταν η πρώτη μας φορά. Μόνο που τώρα ήταν αλλιώς. Ίσως να φταίγανε κάτι «λοξά» φεγγάρια, ίσως να ήταν και κάτι ληξιπρόθεσμοι λογαριασμοί του παρελθόντος που διαμαρτυρήθηκαν (μαζί με τα κάθε είδους χαράτσια του ελληνικού κράτους), γεγονός είναι ότι «του έδωσα και κατάλαβε». Αυτοί που δεν καταλάβαιναν τι συνέβαινε ήταν οι άλλοι. Και έπιασα ουκ ολίγες φορές τον εαυτό μου να κρύβει το πρόσωπό του στο φανάρι για να γλιτώσω από τα επιτημιτικά βλέμματα των διπλανών με τα χουλιγκάνικα που είχα κάνει σε σφήνες και διπλό-τριπλο προσπεράσματα. Αν ειχα ως χόμπι να μαζεύω μούτζες, υψωμένα μεσαία δάχτυλα και κλήσεις της Τροχαίας, αυτό εδώ το μαγικό κουβαδάκι είναι ο καλύτερος τρόπος για να λειώσεις και τα τελευταία υπολείμματα καθωσπρεπισμού σου. 

Δεν θα σας πω πολλά για το αυτοκίνητο. Οι συντονισμένοι τα ξέρουν όλα, οι υπόλοιποι ούτε που θα καταλάβουν γιατί να πάρουν μισό Passat στην τιμή του ενός. Και για να είστε εδώ μάλλον κάτι σας τρώει (όχι μόνο στα χέρια αλλά και στην τσέπη). Θα αρκεστώ λοιπόν στα βασικά. Κινητήρας: ο 1.400 turboτης Fiat, με 135 ίππους στην «απλή» έκδοση και 156 στην «πειραγμένη» esseesse. Πλαίσιο από το 500 της διπλανής πόρτας με ενισχύσεις παντού. Αναρτήσεις ψαγμένες και χαμηλωμένες (με την υπογραφή της ΚΟΝΙ στο esseesse), πιο δυνατά φρένα, τροχοί 17 ιντσών με λάστιχα 205/40, διπλές εξατμίσεις με ψαρωτικό «διαχύτη». Εκτεταμμένη προσθετική στο αμάξωμα που παίζει εξίσου στο facecontrol της Βούτας αλλά και του επώνυμου υπόγειου πάρκινγκ της 3Ε. Δέρμα στο σαλόνι, προσεγμένες επιλογές στους χρωματισμούς, έξτρα όργανο για πίεση turbo και αλλαγή σχέσεων, πλήρης εξοπλισμός από ESP έως και 7 αερόσακους (που ανοίγουν άραγε;), ηλεκτρονικά για πάσα νόσο και πάσα…. ξέρετε (με προεξάρχον το ηλεκτρονικό μπλοκέ TCC που κάνει θαύματα). Οι χώροι είναι οι γνωστοί από το 500αράκι της κοπελίτσας δίπλας σας, ενώ μοναδική ένσταση θα σημειώσω τα πανέμορφα αλλά εντελώς μη χρηστικά καθίσματα, που και στενά είναι και πλευρική στήριξη δεν διαθέτουν για τα δεδομένα της κατασκευής.

Α, και για να μην το ξεχάσω. Στους καταλόγους των σοβαρών περιοδικών μην το ψάχνετε στο λήμμα Fiat. Θα το βρείτε πρώτο-πρώτο (κάτι σαν το «αβάδιστα» των μικρών αγγελιών) με την ταμπέλα της Abarth και τον δοξασμένο σκορπιό να κουνάει χαριτωμένα την ουρά του ανάμεσα στο συλλογικό θυμικό και τις τσαχπινιές του σύγχρονου μάρκετινγκ. Ας είναι, τουλάχιστον στην περίπτωση του 500 Abarth τα καταφέρνει καλά και στα δύο με μοναδικό τρόπο. Οι Ιταλοί είχαν πάντα τον τρόπο τους σ’ αυτά, ακόμα και αν το Autobianchi Abarth των νεανικών σας ονειρώξεων το χωρίζουν όχι μόνο 500 κιλά επιπλέον βάρους, αλλά και μια ολόκληρη εποχή αθωότητας που χάθηκε.

Κάπου εδώ σταματώ με τις προδιαγραφές και τα συναφή. Και έρχομαι στα ουσιώδη. Στο πως δηλαδή όλη αυτή η κατασκευή συμπεριφέρεται στον δρόμο και στον ψυχισμό σας. Και θα ξεκινήσω ανάποδα, λέγοντας ότι δεν είναι όλα μέλι γάλα. Το τιμόνι γίνεται βαρύ με πολύ τεχνητό τρόπο στα πολλά χιλιόμετρα. Το κιβώτιο είναι για το 500αράκι της γκόμενάς σας. Τα φρένα εντάξει, αλλά ζεσταίνονται. Και το μικρό μεταξόνιο σε κάνει να κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα στις ανοιχτές καμπές της Εθνικής με πολλά χιλιόμετρα.

Όμως. Υπάρχει ένα «όμως» με κεφαλαία: Όλα αυτά είναι απλές λεπτομέρειες όταν πάρεις το αυτοκίνητο σαν σακχαρόπηκτο χάπι και το καταπιείς με μια γουλιά. Αφού χωρέσεις (αν χωρέσεις τα «91-μην-κλέβεις» πάχη σου), αφού περιεργαστείς λίγο αυτό το street fashion Prada από μέταλλο και πλαστικό, και όταν σιγά-σιγά κάνεις τις πρώτες αναγνωριστικές γκαζιές από φανάρι σε φανάρι, αρχίζει η επίδραση του φαρμάκου. Και από εκεί δεν έχει επιστροφή, ούτε γιατρειά. Παρά μόνο αν πάρεις την επόμενη δόση.

Θα μπορούσα να αναλωθώ σε γλαφυρές περιγραφές, σε χαριτωμένα κλισεδάκια για το «δάγκωμα του Σκορπιού» και λοιπά σιρόπια του επαγγέλματος. Όμως εδώ συμβαίνει κάτι άλλο. Είναι προφανές ακόμα και στον πιο αδαή οτι κάτω από όλη αυτή την ντόλτσε βίτα μάρκετινγκ και ντιζάϊν, υπάρχει κάτι πολύ πιο σοβαρό. Υπάρχει αυτό που λέμε παράδοση. Ναι, είναι ένα ακόμα τετράτροχο, με τιμόνι και αναρτήσεις, κινητήρα, αριθμό πλαισίου και τέλη κυκλοφορίας. Όμως είναι και ένα ιταλικό αυτοκίνητο από τα παλιά (έστω και 500 κιλά βαρύτερο). Και αυτό σημαίνει πολλά. Ιδίως όταν είναι ένα από τα πιο καθαρά ιταλικά αυτοκίνητα που έχει βγάλει το γκρουπ την τελευταία δεκαετία.

Είναι αυτός ο ακαταμάχητος συνδυασμός χαριτωμενιάς, φελινικής ελαφρότητας και σινιέ εμφάνισης που δίνει την θέση της στην οδηγική αλητεία όταν αποφασίσεις να οδηγήσεις πραγματικά. Τότε η κουκλίστικη γυναικοπαγίδα αφήνει στην άκρη τους καλούς τρόπους και γίνεται ένας μουτζαχεντίν των δρόμων. Καλό πλαίσιο, μεγάλα μετατρόχια, τιμόνι ψυχωμένο (αν και τεχνητό σε αίσθηση), κινητήρας που δεν μασάει τα λόγια του (ιδίως αν ξεμπερδέψει με τις χαμηλές). Το αποτέλεμα; Μια γνήσια μηχανή απόλαυσης, ένα οδηγικό εσπρεσάκι ακριβείας που στρίβει με λύσσα και αυτοπεποίθηση μεγάλης σπορ κατασκευής. Ιδίως σε κομμάτια που το βολεύουν, στενά ορεινά στροφιλίκια, δεν μπορούμε να φανταστούμε άλλο πιο αποτελεσματικό τρόπο να λυθούν οι εξισώσεις των «αλλού γλιστράω-αλλού βρίσκομαι» ελληνικών δρόμων. Υποστρέφει πολύ, όπως είναι φυσικό. Όμως το ΤCC κάνει θαύματα, και πρέπει να είσαι τρελός –ή μεγάλος χεράς- για να βγάλεις «εκτός» το ESP, καθώς το μικρό μεταξόνιο δεν συγχωρεί και αν το «χάσεις», χάθηκες…

Το να σας πω ότι είναι παραδόξως και άνετο στην εθνική, ότι έχει καλούς χώρους –τηρουμένων των αναλογιών- για επιβάτες, ότι μπορείς και να ταξιδεύεις μαζί του με τις ώρες, μάλλον δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι να ξέρετε ότι αυτό εδώ το μικρό σπορ θαυματάκι έχει την επίγνωση της καταγωγής του και την αυθάδεια να μπάζει το νεανικό του γκράφιτι των δρόμων στις ακριβές πινακοθήκες της υψηλής κοινωνίας των σπορ μοντέλων. 

Θα πούλαγα την ψυχή μου για να γίνω νέος με ένα Abarth στην Ελλάδα του ΔΝΤ; Θα την πουλούσα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν πάντως είστε νέοι, και δεν χρειάζεται να πουλήσετε την ψυχή σας, με 19.000 ευρώ (+3.300 για το esseesse, πάντα χωρίς απόσυρση) μπορείτε να έχετε να λέτε πολλές ωραίες ιστορίες στα εγγόνια σας. Τότε που όντως θα αναζητάτε τον διάβολο να σας ξανακάνει νέο μέσα στο κόκκινο Abarth με τα δικά σας «στραβά» φεγγάρια.

φωτογραφίες: carzine.gr

{gallery}photos/27/test/ABARTH-500{/gallery}