Ένα από τα πιο “φλέγοντα” ζητήματα μετά από κάθε εκλογή Γάλλου προέδρου είναι το αυτοκίνητο το οποίο θα επιλέξει για να κάνει την πρώτη του εμφάνιση κατά την διάρκεια της ορκωμοσίας. Οι Γάλλοι εδώ και δεκαετίες επιδεικνύουν -και μάλλον σωστά- έναν ιδιότυπο αυτοκινητικό… σοβινισμό, χρησιμοποιώντας μόνο αυτοκίνητα από εγχώριες μάρκες και έχοντας δημιουργήσει μία μοναδική παράδοση.
Το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα με την ορκωμοσία του Μακρόν και την εμφάνισή του μέσα σε μία DS7 Crossback με ειδικά διαμορφωμένη οροφή για να μπορεί να στέκεται όρθιος και να χαιρετά τα πλήθη. Η παραφιλολογία για το τι θα χρησιμοποιούσε τελικά στην συγκεκριμένη περίσταση είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις, μιας και οι μνηστήρες -πάντα μεταξύ των Γάλλων κατασκευαστών- ήταν πολλοί, καθώς πέρα από το πρεστίζ οι ειδικοί υπολογίζουν ότι μια τέτοια εμφάνιση αξίζει όσο και μία καμπάνια τουλάχιστον των 10 εκατομμυρίων ευρώ.
Την DS, την μάρκα πολυτελείας της Citroen είχε προτιμήσει και ο προκάτοχος του Μακρόν, ο Ολάντ, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει μία DS5 με μαλακή ανοιγόμενη οροφή. Κατά την διάρκεια της θητείας του, εκτός από το συγκεκριμένο αυτοκίνητο χρησιμοποιούσε και τις κλασικές C6 με θωράκιση που διαθέτει το υπουργείο Εσωτερικών της Γαλλίας, ενώ για τα… νυχτοπερπατήματά του είναι γνωστό ότι είχε “συλληφθεί” να προτιμά κάτι πιο ευέλικτο και διακριτικό, μία Vespa!
Πριν από αυτόν, ο Σαρκοζί έκανε αναμφίβολα την πιο φαντεζί εμφάνιση σε ορκωμοσία Γάλλου προέδρου, με ένα πρωτότυπο landaulet. Επρόκειτο για το 607 Paladine των 5 μέτρων, που είχε εμφανιστεί στην έκθεση της Γενεύης το 2000 και χάρη σε έναν ιδιαίτερα εντυπωσιακό μηχανισμό, άνοιγε όλο το πίσω μέρος της οροφής του.
Η πιο χαρακτηριστικό Γαλλική προεδρική λιμουζίνα παραμένει πάντως η DS Presidentielle που έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1964. Είχε μήκκος 6,53 μέτρα και λόγω της θωράκισης ζύγιζε 2,3 τόνους. Είναι αναμφίβολα το πιο χαρακτηριστικό γαλλικό προεδρικό αυτοκίνητο, αφού έχει συνδεθεί άρρηκτα με την προεδρία του Ντε Γκωλ, με τον οποίο “έζησε” και μία απόπειρα εναντίον του με την DS να καταφέρνει να ξεφύγει (παρά τα 109 άλογα) ακόμα και με το ένα λάστιχό της σκασμένο.
Οι Γάλλοι πρόεδροι έχουν κατά καιρούς επιλέξει διάφορα ακόμα μοντέλα της εγχώριας αυτοκινητοβιομηχανίας για της μετακινήσεις τους, μεταξύ των οποίων Citroen C6, Renault Vel Satis και Peugeot 607. Τα αυτοκίνητα αυτά παρέχονται από τις ίδιες τις εταιρίες και μάλιστα είναι στην διακριτική ευχέρεια του κάθε προέδρου να επιλέξει το μοντέλο ανάλογα με τις προτιμήσεις του.
Για παράδειγμα ο Σαρκοζί ήταν λάτρης των Citroen ενώ ο Σιράκ προτιμούσε τη Renault (μάλιστα περιστασιακά χρησιμοποιούσε και ένα μικρό προσωπικό Renault 5 που είχε) μαζί με το προεδρικό Safrane. Ο Μπομπιντού ήταν φανατικός των Citroen και είχε στην διάθεσή του δύο από αυτές, μία CX και μία SM, ο Ντεστέν χρησιμοποιούσε τακτικά ένα Peugeot 604, o Μιτεράν ένα Renault 25 V6 Bacarra. Mάλιστα ο τελευταίος είχε φθάσει στην διαδικασία της προεδρικής ορκωμοσίας οδηγώντας το δικό του προσωπικό γαλάζιο Renault 5!
Για ειδικές περιστάσεις οι πρόεδροι έχουν πρόσβαση σε δύο ειδικές ανοιχτές Citroen SM Presidentielle, οι οποίες είχαν φτιαχτεί επί τις προεδρίας του Ζορζ Πομπιντού από τον καροσερίστα Henri Chapron. Βασισμένες στις SM Opera τα αυτοκίνητα αυτά είναι ακόμα σε επιχειρησιακή ετοιμότητα και χρησιμοποιούνται σε ειδικές περιπτώσεις, όπως παρελάσεις κ.λπ. Η ανοιχτή οροφή επιτρέπει στον πρόεδρο να κάθεται στο πίσω κάθισμα και να χαιρετά από εκεί τα πλήθη.
Τα συγκεκριμένα οχήματα έχουν τα στάνταρ μηχανικά μέρη των κανονικών εκδόσεων με μόνη διαφοροποίηση μία πολύ κοντή πρώτη σχέση για να μπορεί να κινείται με χαμηλή ταχύτητα στις παρελάσεις. Μία τέτοια Citroen είχε χρησιμοποιήσει ο Μιτεράν στο άνοιγμα του Τούνελ της Μάγχης το 1994, συνοδεύοντας μία Rolls-Royce Phantom VI της Βασίλισσας Ελισάβετ.
Όπως και να έχει πάντως, η επιλογή του αυτοκινήτου του εκάστοτε νέου προέδρου είναι μια υπόθεση που απασχολεί τα media της χώρας για αρκετό καιρό έχοντας πλέον αποκτήσει και τα χαρακτηριστικά μιας παράδοσης με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γαλλικής κουλτούρας (όχι μόνο γύρω από την αυτοκίνηση). Και πάντως αποτελεί -μαζί με την Αγγλία και τις ΗΠΑ- μία αρκετά ευχάριστη διαφοροποίηση από την -δικαιολογημένη- κυριαρχία των Γερμανών στις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Παναγιώτης Τριτάρης
