Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα δεν είναι «ανακάλυψη» ούτε των τελευταίων χρόνων ούτε των πρόσφατων δεκαετιών. Υπήρχαν από τα σπάργανα της αυτοκίνησης, έχασαν τη μάχη με τα ορυκτά καύσιμα και υπαναχώρησαν για να επιστρέψουν δυναμικά στις μέρες μας.
Όλα αυτά τα χρόνια φυσικά και παρουσιάζονταν μεμονωμένα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, ενώ η πορεία τους ήταν ευθύς εξαρχής αμφίβολη κυρίως λόγω της τεχνολογίας των μπαταριών και του βάρους τους. Ενδεικτικά για τα παραπάνω είναι το ότι οι μπαταρίες μολύβδου-οξέος ενός ηλεκτρικού φορτηγού που είχε κατασκευάσει η Skoda το 1938 ζύγιζαν ούτε λίγο ούτε πολύ τρεις ολόκληρους τόνους.
Το συγκεκριμένο φορτηγό μετέφερε κατά κύριο λόγο μπύρες στα εστιατόρια και τα μπαρ της πόλη Pilsen, ενώ το επόμενο EV που παρουσίασε η Skoda ήταν μετά από 54 χρόνια και ονομαζόταν Eltra 151. Πρόκειται για την ηλεκτρική εκδοχή του Favorit και είχε προκύψει από μια παραγγελία γνωστού Ελβετού εισαγωγέα για πώληση στην Ευρώπη. Το Eltra 151 είχε μια συστοιχία μπαταριών την οποία αποτελούσαν 14 σειρά των 6 Volt και των 190 Ah -αντιστοιχούν σε περίπου 16,0 kWh- και τροφοδοτούσε έναν ηλεκτροκινητήρα 21 ίππων. Οι μπαταρίες ζύγιζαν ένα τόνο, εξασφάλιζαν αυτονομία 70 με 100 χιλιόμετρα με μέγιστη ταχύτητα τα 80 χλμ./ ώρα.
Πριν από το ηλεκτρικό φορτηγό οι ιδρυτές της Skoda -έτος ίδρυσης το 1895- Vaclav Laurin και Vaclav Klement είχαν παρουσιάσει το 1908 στην Πράγα ένα πειραματικό ηλεκτρικό υβριδικό όχημα με κινητήρα βενζίνης. Το σύστημα το είχε σχεδιάσει ο Frantisek Krizik και το αποτελούσαν ένας κινητήρας βενζίνης που λειτουργούσε ως γεννήτρια και παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια.
Ήταν δηλαδή από τα πρώτα υβριδικά range extender, ενώ οι προσπάθειες και οι πειραματισμοί συνεχίστηκαν το 1919 ακόμα και με οχήματα που είχαν ως μέσο πρόωσης την ατμομηχανή. Λύση δημοφιλής τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου, μιας και τότε τα υγρά καύσιμα ήταν είδος σε ανεπάρκεια. Η συγκεκριμένη λύση που είχε χρησιμοποιηθεί εκείνα τα δύσκολα χρόνια και στη χώρα μας (γκαζοζέν) ήταν ένας κινητήρας εξωτερικής καύσης (θέρμανση υγρού σε λέβητα από ορυκτά καύσιμα ή καυσόξυλα) και σίγουρα η εκπομπή έφτανε ακόμα και τα κιλά ανά χιλιόμετρο! Επίσης δεν ήταν και μια πρακτική λύση, μιας και η καρότσα έπρεπε να είναι φορτωμένη με καυσόξυλα ή άνθρακα και να υπάρχει και ένα θερμαστής.
