Στον ηλεκτρικό κόσμο της αυτοκίνησης, η ισχύς έχει γίνει… φθηνή. Και αυτό είναι τεράστιο πρόβλημα για τα supercars με τις επταψήφιες τιμές.
Γιατί να δώσει κάποιος εκατομμύρια για ένα ηλεκτρικό hypercar, όταν ένα Hyundai Ioniq 5 N επιταχύνει 0-100 σε μόλις 3,4 δευτερόλεπτα;
Η ηλεκτροκίνηση κατάφερε κάτι που κανένας μηχανικός βενζίνης δεν τολμούσε να ονειρευτεί: δημοκρατία στην επιτάχυνση.
Η δύναμη που άλλοτε ήταν προνόμιο των λίγων, τώρα βρίσκεται διαθέσιμη για όλους. Και σε αυτό το νέο τοπίο, οι αριθμοί του 0-100 παύουν να εντυπωσιάζουν.
Για τα θερμικά supercars, η απόδοση απαιτούσε επιπλέον κυλίνδρους, τουρμπίνες και δεξιοτεχνία.
Ήταν ένα τεχνικό και συναισθηματικό επίτευγμα. Στα EV, όμως, η ισχύς είναι σχεδόν «plug-and-play». Το αποτέλεσμα; Η μοναδικότητα και η σπανιότητα, που καθιστούσαν ελκυστικά τα supercars, απειλούνται.
Κορυφαίοι της βιομηχανίας, όπως ο Tony Roma (Corvette) και ο Mate Rimac (Nevera), αναγνωρίζουν πως το παιχνίδι αλλάζει.
Η επιτάχυνση δεν είναι πλέον το απόλυτο κριτήριο. Οι πελάτες ζητούν κάτι “εμπειρικά μοναδικό”. Και η ηλεκτροκίνηση δεν προσφέρει το βουητό της εξάτμισης, τη μυρωδιά της βενζίνης ή την απρόβλεπτη συμπεριφορά ενός V12, όλα όσα δηλαδή κάνουν μια Ferrari… πραγματική Ferrari.
Η Rimac δυσκολεύεται να πουλήσει το Nevera, η Koenigsegg και η Pagani παραδέχονται πως οι πελάτες τους δεν θέλουν μπαταρίες και σιωπή. Γιατί η ψυχή ενός supercar δεν είναι μόνο οι αριθμοί, είναι το συναίσθημα, η ένταση, η φλόγα.
Αν, λοιπόν, όλα τα αυτοκίνητα γίνουν γρήγορα, τότε το μέλλον των supercars, έτσι όπως τα γνωρίζουμε, κινδυνεύει να χαθεί μέσα σε έναν κόσμο ψηφιακής ομοιομορφίας.
