Μία από τις πιο δοξασίες που δίνουν τροφή στην βεβαιότητα των Ελλήνων ως “περιούσιου λαού” είναι ότι η λέξη “φιλότιμο” απαντάται μόνο στην ελληνική γλώσσα και σε καμία άλλη διάλεκτο του κόσμου. Πρόκειται για μία από αυτές τις μικρές “αλήθειες” που ξεφύτρωσαν από νυχτόβια τηλεοπτικά “παρατράγουδα” και επιστημονικοφανείς τσαρλατάνους, και που στο συλλογικό μας αφήγημα προσέθεσαν μία ακόμα εθνοτική μπαρούφα για το ταγμένο για “τα μεγάλα και τα υψηλά” γονιδίωμα του Έλληνα.
Τώρα αν οι άλλοι λαοί, οι απολίτιστοι και οι βελανηδοφάγοι, αυτή την έννοια του φιλότιμου την έχουν και αυτοί ως κεκτημένο και ίσως την εκφράζουν με άλλες λέξεις, όπως συνευθύνη, προγραμματισμός, αλληλεγγύη, κοινότητα κ.λπ. αυτά προφανώς δεν απασχολούν τους ιεροφάντεις της νυχτερινής νεοελληνικής διαπαιδαγώγησης που βλέπουμε που μας οδήγησαν.
Μια τέτοια υψηλή ένδειξη ελληνικού φιλότιμου συνάντησα στην φωτογραφία που σας παραθέτω. Μιλάω για ελληνικό φιλότιμο στην πιο καθαρή και ένδοξη μορφή του, με την προχειρότητα που του αρμόζει και την αυταπάρνηση που πάντα το χαρακτηρίζουν. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Και η αρχή, όπως συνέβαινε και πριν την πρώτη φορά Αριστερά, ήταν και παραμένει ο Εργολάβος.
Εν προκειμένω η εταιρία που διαχειρίζεται την Ολυμπία Οδό, η οποία την Πέμπτη 19 Ιανουαρίου πληροφόρησε την ελλαδική κοινότητα ότι υπήρξε μία μικρή κατολίσθηση στην περιοχή της Ροδινής κοντά στην Πάτρα, και έτσι η κίνηση θα έπρεπε να εκτραπεί προς την παλαιά “Εθνική” οδό. Θα επιμείνω στο ότι η ανακοίνωση της εταιρίας μιλούσε για ένα μάλλον μικρό και εύκολα ελεγχόμενο πρόβλημα, που για λόγους ασφαλείας και μόνο και για να γίνουν όλα σωστά με τα πρανή, θα χρειαζόταν το πολύ τρεις ημέρες για να ξαναδώσει τον δρόμο (ποιόν δρόμο δηλαδή, το εργοτάξιο…) στην κυκλοφορία.
Το ταξίδι προς την Πάτρα το έκανα την επομένη, 20 Ιανουαρίου, και το επανέλαβα και πάλι χθες, 26 Ιανουαρίου. Και ω του ελληνικού θαύματος, η Ολυμπία Οδός δεν είχε καταφέρει να καθαρίσει τον δρόμο (ποιόν δρόμο δηλαδή, το εργοτάξιο…) και μας έβγαλαν πάλι προς την παλιά Εθνική. Μιλάμε για μία “Εθνική” που είναι ένας επαρχιακός δρόμος στον οποίο αναγκαστικά συνωστίζονταν νταλίκες διεθνών μεταφορών και αυτοκίνητα κάθε είδους (μαζί και τα χωματουργικά και τσάπες της Ολυμπίας Οδού) τα οποία περνούσαν μέσα από τον ασφυκτικό και συνεχόμενο αστικό ιστό των προαστίων της Πάτρας.
Όλα αυτά για να φτάσουμε μετά από καθυστερήσεις και ατέλειωτα σταμάτα-ξεκίνα, στο κρίσιμο σημείο. Την σημαντική διασταύρωση, όπου πρέπει να αποφασίσει κανείς αν θα πάει προς την γέφυρα Ρίου-Αντιρίου ή προς την Πάτρα και τον Πύργο.
Εκεί λοιπόν βρέθηκα εμπρός στο θέαμα που φαίνεται στην φωτογραφία. Το οποίο δεν υπήρχε στο προ μιας εβδομάδας πέρασμά μου από εκεί, όπου εκτός από δύο τροχονόμους που έτρεχαν σαν παλαβοί, έπρεπε να διαθέτεις και μαντικές ικανότητες για να βρεις τον δρόμο προς Πύργο μέσα στα έργα και στο απίστευτο μπάχαλο που επικρατεί σε ακτίνα χιλιομέτρων.
Οκτώ ημέρες μετά λοιπόν, όχι μόνο η Ολυμπία Οδός δεν έχει καθαρίσει μία “μικρή” κατολίσθηση, αλλά υπάρχει και αυτό το χάλι με τις χάρτινες πινακίδες και το ελληνικό φιλότιμο σε όλο του το μεγαλείο. Γιατί εδώ,, σ’ αυτά τα λίγα pixels της φωτογραφίας συγκεντρώνονται όλες οι κακοδαιμονίες της ελληνικής ράτσας, οι οποίες καλύπτονται όπως όπως με την έννοια του φιλότιμου και του “εγώ έκανα ότι μπορούσα, που είναι το κράτος;”.
Τί έχουμε εδώ; Πρώτα απ’ όλα την πλήρη απουσία κάποιας αξιόπιστης και υπεύθυνης αρχής. Οι αστυνομικοί έφυγαν -και καλά έκαναν, δεν είναι όργανα της Ολυμπίας Οδού, έχουν σοβαρότερες δουλειές να κάνουν- και στο πόστο τους άφησαν κάποιες τυπωμένες σελίδες Α4 κολλημένες όπως-όπως, με ταινίες πάνω στις ήδη υπάρχουσες πινακίδες.
Μάλιστα οι πιο παρατηρητικοί θα δουν ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένας σεβασμός στα σήματα (το ξενόγλωσσο σήμα “PIRGOS” -τρομάρα μας- έχει κολληθεί και έχει καλύψει μία σοβαρή πινακίδα οδικής σήμανσης!), ενώ το γενικότερο θέαμα κάνει μπαμ ότι προέκυψε από κάποιον άνθρωπο με “φιλότιμο” ο οποίος δεν μπορούσε να βλέπει άλλο τους οδηγούς να ταλαιπωρούνται και αποφάσισε να δράσει κατά το δοκούν και με το προσωπικό του “γούστο” και τις λίγες γνώσεις που απέκτησε για τον ΚΟΚ.
Η λέξη “φιλότιμο” έρχεται εδώ να καλύψει -εκτός από τις ήδη υπάρχουσες ταμπέλες- αυτό που οι ξενόδουλοι και οι αλλοτριωμένοι από τα δυτικά κοινωνικά ήθη θα ονόμαζαν οργάνωση ή -ακόμα καλύτερα- πρόβλεψη και σύστημα. Και ας δεχθούμε ότι η εταιρία που δημιούργησε αυτό το χάλι, η Ολυμπία Οδός, νίπτει τας χείρας της για ότι συμβαίνει εκτός της δικαιοδοσίας της (προς τιμήν της είχε ελεύθερα τα διόδια…).
Όμως ένας από αυτούς που τα λεξικά τους δεν έχουν την λέξη φιλότιμο, τους κουτόφραγκους που έλεγε και μια ψυχή, θα αναρωτηθεί: είναι δυνατόν η Νομαρχία, ο Δήμος, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η Πολεοδομία, ο τοπικός Επίσκοπος, ο δάσκαλος και ο χωροφύλαξ της περιοχής, ένας Έλλην Χριστιανός Ορθόδοξος τέλος πάντων, κάποιοι από αυτούς να μην έχουν σε κάποια αποθήκη πέντε-έξι ταμπέλες ήδη έτοιμες με την ένδειξη “Πύργος” για παν ενδεχόμενο;
Είναι άραγε η πρώτη φορά που χρειάστηκε να γίνει σε όλη την Πάτρα μία παράκαμψη προς τον “Πύργο” και δεν υπάρχουν αντίστοιχες ταμπέλες; Αν δεν υπάρχουν μήπως θα έπρεπε να είχαν προβλεφθεί; Και αν υπάρχουν σε κάποια αποθήκη γιατί δεν βρέθηκε κάποιος με λίγο παραπάνω “φιλότιμο” από τον συγκεκριμένο “φιλότιμο” με τις Α4 εκτυπώσεις για να κάνει την δουλειά του;
Και κάπου εδώ, ολοκληρώνοντας, έρχεται να μας συναντήσει αυτό που ήδη όλοι μας γνωρίζουμε. Ότι το “φιλότιμο” υπάρχει μόνο στα ελληνικά λεξικά και χαρακτηρίζει μόνο τους Έλληνες γιατί αυτό βολεύει τη ράτσα (όπως και πολλά άλλα). Το “φιλότιμο” δεν έχει κάποια σταθερή αξία, δεν αντιπροσωπεύει μια συγκεκριμένη ιδιότητα και κάποια ακριβή καθήκοντα.Είναι μία έννοια λάστιχο που ο καθένας την τραβάει μέχρι εκεί που τον βολεύει και μέχρι το “φιλότιμο” κάποιου άλλου να αποδειχθεί μεγαλύτερο ή πιο γρήγορο από το δικό του και να τα παρατήσει.
Το πρόβλημα με το “φιλότιμο” είναι ότι κατατάσσεται και στα επίθετα, κλίνεται σε όλα τα γένη, και χρησιμοποιείται εν γένει. Οι αλλόδοξοι και οι δυτικοπροσκυνημένοι σε τέτοιες περιπτώσεις χρησιμοποιούν ουσιαστικά, στεγνά και ακέραια (για να μην πω και ρήματα, είμαστε ακόμα μακριά από αυτό…).
Ως φυλή μας αρέσουν τα επίθετα και οι μουλιασμένες ταμπέλες με χαρτί Α4 και σπιτικές εκτυπώσεις. Μένει να ξανασυναντηθούμε με τα ουσιαστικά, και πάνω απ’ όλα με τα ρήματα. Η “Ωραία Ταμπ-Ελλάς” με το “PIRGOS” με το βελάκι από “φιλότιμη” μονωτική ταινία έφθασε πια στο οριστικό της αδιέξοδο.
Παναγιώτης Τριτάρης
