Το VW Golf έχει φτάσει αισίως στην 7η γενιά του που μόλις παρουσιάστηκε και αναμφίβολα είναι το σύγχρονο icon της εταιρείας. Ελάχιστοι γνωρίζουν όμως πως λίγο έλειψε να μην υπάρχει καν Golf…
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 λοιπόν η οικονομική κατάσταση της Volkswagen ήταν το ακριβώς αντίθετο από τη σημερινή κι αυτό γιατί η ραχοκοκκαλιά της γκάμας της ήταν ο Σκαραβαίος, που μπορεί να έμεινε ακόμα πολλά χρόνια στην αγορά αλλά έδειχνε από τότε ότι είχε φτάσει στα όριά του. Σε όλους τους τομείς.
Έτσι λοιπόν η εταιρεία χρειαζόταν ένα καινούργιο μοντέλο που επί της ουσίας θα ήταν ο διάδοχος του Σκαραβαίου και το οποίο θα έπρεπε να είναι σπορτίφ, άνετο, ασφαλές, με χώρους (όχι το δυνατό σημείο του Beetle) και μαζεμένες εξωτερικές διαστάσεις. Το πρότζεκτ με τον εσωτερικό κωδικό ΕΑ 266 ανατέθηκε στην Porsche, η οποία προκειμένου να πετύχει όλα τα παραπάνω ζητούμενα αλλά και να μείνει πιστή στην παράδοση της VW τοποθέτησε τον κινητήρα στο κέντρο, κάτω ακριβώς από το πίσω κάθισμα και την κίνηση πίσω.
Η θέση του τετρακύλινδρου των 1.600 κυβικών, μαζί με την απόδοσή του των 100 ίππων –σε αντίθεση με τον κινητήρα του Beetle δεν ήταν μπόξερ αλλά σε σειρά, υγρόψυκτος και με ψεκασμό! (μιλάμε για τη δεκαετία του ’60!)- και το γενικότερο στήσιμο του EA 266 εξασφάλιζε μια εξαιρετική οδική συμπεριφορά, ενώ πολύ καλές, πάντα με τα δεδομένα της εποχής, ήταν και οι επιδόσεις του, μιας και η τελική προσέγγιζε τα 190! Στα θετικά του σημεία ήταν και η πλήρης γκάμα αμαξωμάτων: λιμουζίνες σύμφωνα με την ορολογία της εποχής με 3 ή 5 πόρτες, ένα σπορ κουπέ, ένα ρόουντστερ και ένα λεωφορειάκι –ο πρόδρομος των MPV.
Κάπου εδώ όμως άρχιζαν και τα προβλήματα: η θέση του κινητήρα στο κέντρο και κάτω είχε σα συνέπεια το ψυγείο και η εισαγωγή του να λειτουργούν σαν ηλεκτρικές σκούπες και να μαζεύουν πολύ σκόνη και πολλά σκουπίδια, με αποτέλεσμα τις συχνές βλάβες. Οι οποίες δεν ήταν και ότι πιο εύκολο να αντιμετωπιστούν, μιας και ακόμα για τις πιο απλές εργασίες συντήρησης έπρεπε να κατέβει ο κινητήρας, γεγονός που σήμαινε και χρόνο και χρήμα.
Τα παραπάνω συνδυάζονταν και με μια εμφάνιση «τρομαγμένου βάτραχου», κάτι που οδήγησε τον τότε νέο επικεφαλής της μάρκας Rudolf Leiding, ο οποίος αποδείχθηκε πιο ανοιχτόμυαλος και λιγότερο κολλημένος από τους προκατόχους του, να στείλει το EA 266 στο μουσείο.
Και να αποφασίσει την εξέλιξη του ΕΑ 337, που σχεδιάστηκε από την Italdesign του νεαρού τότε Giorgetto Giugiaro (σήμερα το στούντιο ανήκει στον όμιλο VW) και δεν είναι άλλο από το Golf της 1ης γενιάς, που αποτέλεσε το έναυσμα για το πιο επιτυχημένο σύγχρονο μοντέλο της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας.
Τι θα γινόταν αν οι ιθύνοντες της VW είχαν προχωρήσει τότε στην παραγωγή του ΕΑ 266; Το πιθανότερο ήταν ότι θα προσέθεταν άλλο ένα αποτυχημένο μοντέλο στη γκάμα της δίπλα στο (πισωκίνητο και αερόψυκτο) Type 3 –πιο γνωστό ως VW 1500 και 1600- και η εταιρεία δεν θα είχε φτάσει μέχρι τις μέρες μας… Για καλή τους τύχη όμως έδωσαν στο Golf την ευκαιρία να γίνει παγκόσμιο best seller και να δημιουργήσει μια ολόκληρη κλάση, αυτή των GTI.
Καμία Απάντηση στο “TO ΠΑΡΑΛΙΓΟ GOLF”