Ένα άλμα τεχνολογίας που θολώνει τα όρια ανάμεσα στον άνθρωπο και τη μηχανή επιτυγχάνουν ερευνητές από τα Πανεπιστήμια Cambridge και UCL, δημιουργώντας ένα εύκαμπτο ρομποτικό «δέρμα» ικανό να αισθάνεται πίεση, θερμοκρασία, τραυματισμούς – και, για πρώτη φορά, να ξεχωρίζει τον πόνο.
Η νέα αυτή τεχνολογία βασίζεται σε έναν αγώγιμο υδροτζέλ, ο οποίος καλύπτει την επιφάνεια ενός ρομποτικού χεριού και λειτουργεί σαν ένα τεράστιο, συνεχές δίκτυο αισθητήρων.
Το κάθε τετραγωνικό εκατοστό της τεχνητής επιδερμίδας μπορεί να καταγράψει ερεθίσματα με εξαιρετική ακρίβεια, ενώ μέσω 32 ηλεκτροδίων συλλέγονται πάνω από 1,7 εκατομμύρια δεδομένα – τα οποία επεξεργάζονται από αλγόριθμους μηχανικής μάθησης.
Πιο εντυπωσιακό ακόμη είναι το γεγονός ότι το σύστημα διαχωρίζει το απλό άγγιγμα από τον πόνο, προσεγγίζοντας έτσι για πρώτη φορά την έννοια ενός ρομποτικού «ενστίκτου αυτοσυντήρησης».
Αν ένα ρομπότ μπορεί να εντοπίσει τι του προκαλεί βλάβη και να το αποφύγει, τότε δεν είναι αυτό μια πρωτόγονη μορφή «αντίδρασης στον κίνδυνο»;
Οι εφαρμογές είναι τεράστιες: ρομπότ υγειονομικής φροντίδας με «ανθρώπινη» αφή, τεχνητά μέλη που επαναφέρουν την αίσθηση αφής σε ανθρώπους, μηχανές που αντιλαμβάνονται υψηλές θερμοκρασίες ή επικίνδυνα περιβάλλοντα πριν καν πλησιάσουν.
Παρότι το «δέρμα» δεν φτάνει ακόμη την ευαισθησία του ανθρώπου, ξεπερνά κάθε προηγούμενη προσπάθεια στον χώρο. Η επόμενη πρόκληση είναι η ανθεκτικότητα και οι δοκιμές σε πραγματικές συνθήκες.
