Μία έρευνα του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν δείχνει ότι ένα αυτόνομο όχημα μπορεί να περιορίσει σε σημαντικό βαθμό το (ενοχλητικό) φαινόμενο της κίνησης στους δρόμους. Αυτό έχει να κάνει αφενός με τη δυνατότητα επικοινωνίας του ίδιου του αυτοκινήτου με άλλα οχήματα αλλά και με επίγειους σταθμούς, με αποτέλεσμα να λαμβάνει πληροφορίες για τυχόν κυκλοφοριακή συμφόρηση και να επιλέγει εναλλακτικές διαδρομές και αφετέρου και πρωτίστως με την καλύτερη οδική συμπεριφορά του ίδιου του αυτοκινήτου. Ένα λανθασμένο φρενάρισμα, για παράδειγμα, ή η συνεχής αλλαγή λωρίδων από έναν οδηγό μπορεί να οδηγήσει σε μία κυκλοφοριακή συμφόρηση, ακόμα και σε σημεία που φαινομενικά δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα.
Ο ερευνητής Gabor Orosz, ο οποίος διεξήγαγε την έρευνα, χρησιμοποίησε 8 συνολικά αυτοκίνητα σε πραγματικές συνθήκες, στους δρόμους του Μίσιγκαν. Όλα τους μπορούσαν να κοινοποιούν τη θέση και την ταχύτητά τους, ενώ το ένα επιλέχθηκε να ενεργεί ως αυτόνομο όχημα. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είχε την δυνατότητα να εφαρμόζει τα φρένα μόνο όσο χρειάζεται και όσο το δυνατόν νωρίτερα.
Ο στολίσκος αυτός των αυτοκινήτων ξεκίνησε να κινείται με ταχύτητα 88 χλμ./ ώρα, με τον πρώτο οδηγό να πατάει ξαφνικά φρένο, κάθε φορά και πιο δυνατά. Στο τέλος, η επιβράδυνση ήταν τέτοια που οδηγούσε τα σώματα των επιβατών να κινηθούν προς τα μπρος, συγκρατώντας τους οι ζώνες ασφαλείας. Όχι όμως για το αυτόνομο όχημα, που αντιλαμβανόταν πολύ πιο γρήγορα τη δεδομένη συνθήκη και έτσι επιβράδυνε ομαλότερα. Όσοι οδηγοί βρίσκονταν πίσω από αυτό, επιβράδυναν και αυτοί με τη σειρά τους καλύτερα, με αποτέλεσμα να ομαλοποιείται η ροή.
Ένα ανάλογο πείραμα είχε πραγματοποιήσει πέρυσι και το Πανεπιστήμιο του Illinois. Το αποτέλεσμα έδειξε ότι εάν έστω ένα από τα 20 αυτοκίνητα διαθέτει αυτονομία, μπορεί να εξαλείψει τα συνεχή σταμάτα-ξεκίνα σε συνθήκες έντονης κυκλοφορίας.
Γιάννης Σκουφής
