Ένα από τα θέματα που προκύπτουν στην πορεία προς την ηλεκτροκίνηση είναι το τι γίνονται οι μπαταρίες των EVs όταν έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο ζωής του που προσδιορίζεται σε περίπου 15 χρόνια. Όσο δηλαδή είναι και ο κύκλος ζωής του αυτοκινήτου στο οποίο έχουν τοποθετηθεί.
Το ενδιαφέρον στοιχείο εδώ είναι πως μπορεί η απόδοση των μπαταριών αυτών να έχει πέσει πολύ -οι πιο πολλοί κατασκευαστές δίνουν εγγύηση για το 70% της απόδοσής του έπειτα από μια δεκαετία- αλλά ακόμα διαθέτουν αρκετή ενεργειακή χωρητικότητα για άλλες χρήσεις. Αν δεν ανακυκλωθούν προκειμένου να χρησιμοποιηθούν οι πρώτες ύλες τους.
Έτσι λοιπόν διαχωρίζονται σε τμήματα που λειτουργούν κανονικά και τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε πιο μικρά και ελαφριά οχήματα.
Αυτές που προέρχονται από τα ηλεκτρικά Audi για παράδειγμα, η οποία συνεργάζεται με την ινδική start-up Nunam, χρησιμοποιούνται σε ηλεκτρικά τρίκυκλα, τα e-rickshaw που μέχρι τώρα χρησιμοποιούν παλιάς τεχνολογίας μπαταρίες μολύβδου-οξέος. Οι οποίες ναι μεν έχουν χαμηλό κόστος αλλά έχουν μικρότερη διάρκεια ζωής, περιορισμένη απόδοση με μικρή αυτονομία και το σημαντικότερο μεγαλύτερες περιβαλλοντικές επιπτώσεις.
