Από τις πρώτες κιόλας μέρες του 2026, οι οδηγοί στην Ελλάδα θα βρεθούν αντιμέτωποι με ένα νέο κύμα επιβαρύνσεων στα καύσιμα, το οποίο προκύπτει όχι από τις διεθνείς αναταράξεις της αγοράς, αλλά από την αναπροσαρμογή του ευρωπαϊκού μηχανισμού Πιστοποιητικών Εξοικονόμησης Ενέργειας (CEE). Ένα σύστημα που, ενώ σχεδιάστηκε ως εργαλείο χρηματοδότησης της πράσινης μετάβασης, εξελίσσεται σε μια «σιωπηλή» μεταφορά κόστους προς όσους εξακολουθούν να κινούνται με συμβατικά αυτοκίνητα.
Η λογική του CEE είναι απλή, αλλά η εφαρμογή του κάθε άλλο παρά ανώδυνη. Ο αυξημένος ευρωπαϊκός προϋπολογισμός για την προώθηση ηλεκτρικών οχημάτων και ενεργειακών επενδύσεων απαιτεί κεφάλαια – κεφάλαια που έμμεσα συλλέγονται μέσω της αύξησης της τιμής κάθε λίτρου καυσίμου. Οι εκτιμήσεις ανεβάζουν την τελική επιβάρυνση στα 16-17 λεπτά ανά λίτρο βενζίνης ή πετρελαίου, όταν συνυπολογιστούν οι νέες χρεώσεις. Για έναν μέσο οδηγό, αυτό μεταφράζεται σε τουλάχιστον 100 ευρώ ετησίως, χωρίς καμία άμεση επιστροφή ή ενίσχυση.
Η ουσία, όμως, βρίσκεται αλλού: η πολιτική αυτή υιοθετεί μια φιλοσοφία «ο ρυπαίνων πληρώνει», αλλά σε μια χώρα όπου οι μετακινήσεις εκτός αστικών κέντρων είναι άρρηκτα δεμένες με το αυτοκίνητο, η ποινικοποίηση της καθημερινότητας μοιάζει περισσότερο με κοινωνική αδικία παρά με περιβαλλοντική στρατηγική.
Σε πολλές περιοχές της χώρας, όπου οι δημόσιες συγκοινωνίες αποτελούν περισσότερο θεωρητική έννοια παρά λειτουργικό δίκτυο, η αύξηση αυτή μετατρέπει την απλή μετακίνηση σε οικονομικό βάρος.
Την ίδια στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει παρουσιάσει ούτε μέτρα αντιστάθμισης ούτε σαφείς κατευθύνσεις για τη στήριξη ευάλωτων ομάδων. Σε συνδυασμό με τις ήδη υψηλές διεθνείς τιμές του πετρελαίου και την αστάθεια στην ισοτιμία ευρώ-δολαρίου, το σκηνικό προοιωνίζεται δύσκολο.
Με την αμόλυβδη να κινείται ήδη γύρω στα 1,90 ευρώ/λίτρο σε πολλές περιοχές, το 2026 διαγράφεται ως χρονιά αυξανόμενων πιέσεων στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς.
Οι οργανώσεις οδηγών κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, ζητώντας δικαιότερη κατανομή του κόστους της ενεργειακής μετάβασης. Για την ώρα, όμως, ο «πράσινος φόρος χωρίς όνομα» φαίνεται πως έρχεται για να μείνει — και να γίνει ακόμη ένα βάρος στην αντλία.
