TRIUMPH BONNEVILLE T100

Κάποιος κάποτε είπε πως μια Triumph μοιάζει, δουλεύει και ακούγεται έτσι όπως μια πραγματική μοτοσυκλέτα θα έπρεπε… να μοιάζει, να δουλεύει και να ακούγεται!

Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, όταν το rock ‘n roll είχε πάρει μορφή επιδημίας στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, η Triumph αποφάσισε να στείλει το δικό της μήνυμα στην πατρίδα του Elvis Presley. Σε μια απόμακρη περιοχή της Juta, ονόματι Bonneville, οι αγγλικές μοτοσυκλέτες θέρισαν τα παγκόσμια ρεκόρ ταχύτητας και αμέσως μετά πήραν κεφάλι στα τοπικά εθνικά πρωταθλήματα, κερδίζοντας ακόμα και τον αγώνα της περίφημης Daytona!

Όλα ξεκίνησαν το 1956, όταν ο Άγγλος αναβάτης Johnny Allen  κατάφερε να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας μοτοσυκλετών πίσω από το τιμόνι μιας Triumph Streamliner. Στα περιβόητα «Salt Flats» του Bonneville, όπου ακόμα και σήμερα επιχειρούνται καταρρίψεις αντίστοιχων ρεκόρ, το κοντέρ της διαστημικής σε εμφάνιση Triumph σταμάτησε στα 345 χλμ/ώρα, στέλνοντας ένα περήφανο Βρετανικό μήνυμα μέσα στην έδρα των «easy riders».

Δύο χρόνια αργότερα, ένα ακόμα παγκόσμιο ρεκόρ για λογαριασμό της φίρμας του Hinckley κατακτάται. Ο Billy Johnson  κατάφερε να σημειώσει την καλύτερη επίδοση ανάμεσα σε normal μοτοσυκλέτες, με το ταχύμετρο της Τ110 να ξεπερνά τα 237 χλμ/ώρα και τους Άγγλους κατασκευαστές να σκέφτονται τον τρόπο που θα εκμεταλλευτούν το όλο γεγονός. Η σκέψη τους πήρε μόλις ένα χρόνο και το 1959 η πρώτη Triumph Bonneville ήταν πραγματικότητα. Ούτε η ίδια ούτε κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να φανταστεί εκείνη τη στιγμή τη συνέχεια, πως μόλις είχε γεννηθεί δηλαδή μία star, που θα έπαιρνε στην ιστορία μια εξέχουσα θέση μέσα στο πάνθεον των πλέον θρυλικών μοτοσυκλετών.

Η Bonneville Τ120, που στη βασική της έκδοση διέθετε τετράχρονο 2κύλινδρο σε σειρά κινητήρα 650 κ.εκ. και 47 ίππων, κατέκτησε πρωτιές και δάφνες όπου κι αν συμμετείχε. Αρχικά στους αγώνες, όπου κατάφερε μέσα σε μια πενταετία να πάρει εντός συνόρων Αμερικής τρία εθνικά πρωταθλήματα, δύο νίκες στην περιβόητη Daytona, τριάντα δύο νίκες στο Flat Track (εκεί δεν είχε αντίπαλο που να μπορεί να την ανταγωνιστεί), καθώς και τρεις τίτλους στο enduro – η Triumph Scrambler ήταν απλά μια Bonneville με χωμάτινα ελαστικά και πιο σφικτή ανάρτηση.

Κι επειδή οι νίκες στους αγώνες δεν προσφέρουν μόνον κύρος, η Βonneville έσπαγε τα ταμεία στην αγορά των ΗΠΑ και διέλυε κάθε ανταγωνιστή της στη γηραιά ήπειρο, είτε σε πωλήσεις είτε σε αγωνιστικές διακρίσεις. Κάποια στιγμή όμως, η λανθασμένη διαχείριση απέφερε οικονομικές δυσκολίες που άρχισαν να χτυπούν την πόρτα του αγγλικού εργοστάσιου.

Η Triumph προσπάθησε να διορθώσει την κατάσταση με την παρουσίαση της έκδοσης των 750 κ.εκ. το 1976, αλλά τα 17 ολόκληρα χρόνια καθυστέρησης μάλλον είχαν ήδη αρχίσει να πριονίζουν την παντοδυναμία της μοτοσυκλέτας.

Η επιτυχημένη της πορεία στην Αμερική (και επιμένουμε να την αναφέρουμε, καθόσον ήταν best seller επί σειρά ετών στη μεγαλύτερη αγορά του κόσμου και με απίστευτες για την εποχή ταξινομήσεις) έδειξε καλά δείγματα στην αρχή, αλλά λίγο η ακριβή της τιμή, λίγο η εισβολή των φθηνότερων ιαπωνικών προτάσεων, λίγο η ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα της, την έριξαν από το θρόνο στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Η συνολική αναγέννηση της Triumph ξεκίνησε το 1990, πάντα κάτω από βρετανικό πρόσταγμα, αλλά μόλις το 2002 αποφάσισαν να επαναφέρουν τη Bonneville στο προσκήνιο. Ήξεραν βέβαια, ότι η μοτοσυκλέτα που θα έφερε το περήφανο λογότυπο του διασημότερου μοντέλου τους δεν θα έπρεπε να ξεφεύγει από την κλασική μορφή του τότε, διατηρώντας την αναλλοίωτη και άμεσα αναγνωρίσιμη από παλιούς και νέους.

Και εγένετο Τ100

Όπου Τ σημαίνει Triumph και 100 τη συμπλήρωση εκατό χρόνων ζωής για την Αγγλική φίρμα. Η Bonneville T100 επανήρθε στο προσκήνιο πριν δέκα – και κάτι – χρόνια και σε σχέση με την «απλή» έκδοση διέφερε στη διχρωμία και στην ύπαρξη αρκετού χρωμίου σε πολλά σημεία, σε μια προσπάθεια να φέρει μαζί της την εικόνα μιας άλλης εποχής.

Από το 2005 αυξήθηκε η χωρητικότητα του κινητήρα και –λογικό επακόλουθο- η απόδοσή του. Με αύξηση της διαμέτρου των εμβόλων τα κυβικά πήγαν στα 865 (από 790) και τα άλογα στα 64, με τη ροπή να αυξάνεται κατά 0,5 χλγμ.

Από το 2006 εμφανίζεται με ακόμα μεγαλύτερη ισχύ (67 ίπποι), αποτέλεσμα εσωτερικών, αόρατων δια γυμνού οφθαλμού ρυθμίσεων, ενώ από το 2008 η όμορφη Bonnie αποκτά έναν ακόμα ίππο (σύνολο 68) και αντικαθιστά τα καρμπυρατέρ με ηλεκτρονικό ψεκασμό, κάτι που επιπρόσθετα τη βοήθησε να υπερκαλύψει τις προδιαγραφές εκπομπής ρύπων και θορύβου Euro 3.

Από… άλλο κόσμο

Ανήκει στην κατηγορία εκείνων των μοτοσυκλετών που είτε τις ερωτεύεσαι από την πρώτη στιγμή, είτε τις απορρίπτεις δια παντός. Χαζεύοντας το περιβάλλον μέσα από τα χρωμιωμένα της σημεία, συνειδητοποείς ότι αυτή εδώ, η «Black», τα έχει βαμμένα μαύρα τα καπάκια του κινητήρα, τα φτερά, το πιρούνι, τους καθρέπτες, το τιμόνι, τα στεφάνια των ακτινωτών τροχών, ακόμα και τη χειρολαβή του συνεπιβάτη! Οπότε, αφήνεις τη ματιά σου να πλανηθεί στο σχηματικά αριστοτεχνικό ρεζερβουάρ με το ανάγλυφο λογότυπο Triumph, τα «όπως τότε» λαστιχένια προστατευτικά στα πλαϊνά του, τις μαύρες φισούνες στα καλάμια, τις βουρτσισμένες κεφαλές και τις σε απόλυτη αρμονία ψύκτρες στους κυλίνδρους.

Ουσιαστικά, μόνον οι εξατμίσεις με τα τελικά τους, τα φωτιστικά σώματα και τα αμορτισέρ έχουν παραμείνει χρωμιωμένα, δημιουργώντας ένα σύνολο αντιθέσεων που δεν περνά απαρατήρητο. Όλα συνθέτουν την αίσθηση μιας χαμένης στο βάθος του χρόνου κατασκευής, που αψηφώντας κάθε ανταγωνισμό θέλει να αποτελέσει μια ξεχωριστή επιλογή.

Σε καμία περίπτωση οι συγκεκριμένοι συνειρμοί δεν έχουν να κάνουν με κάποια ιδιαιτερότητα στην οδήγησή της, που με έμφαση στην ευκολία χρήσης χαρακτηρίζεται από εγκωμιαστικά σχόλια και μόνο.

Ο δικύλινδρος δουλεύει μεστά και ροπάτα, χωρίς κενά στη γραμμικότητά του και χωρίς εκρήξεις ισχύος όταν οι στροφές του ανέβουν ψηλά. Δεν θέλει βίαιη συμπεριφορά η Bonneville για να δείξει τον χαρακτήρα της, δεν χρειάζεται να καταφεύγεις σε αλλαγές ταχυτήτων για να κινηθείς γρήγορα, μπορείς με 4η ή 5η σχέση στο κιβώτιο να ξοδέψεις άπειρες ώρες πίσω από το τιμόνι της και να φτάσεις στον προορισμό σου περισσότερο άνετα από αυτό που φανταζόσουν. Χωράει ανάμεσα στα αυτοκίνητα σαν μια εντούρο μεσαίου κυβισμού, προσφέρει περίσσια σιγουριά λόγω του χαμηλού της ύψους, ελίσσεται με την ευκολία μικρομεσαίου σκούτερ, εμπνέει ασφάλεια σε κάθε είδους οδόστρωμα και θα δυστροπήσει (μετά από εσάς) μόνο όταν θα κληθεί να καλύψει μεγάλες αποστάσεις σε εθνικό δίκτυο και σε σύντομο χρονικό διάστημα (κοινώς, τέρμα γκάζι).

Η ακαμψία του παραδοσιακού στην όψη ατσάλινου πλαίσιου, σε συνδυασμό με τις σφιχτές αναρτήσεις και τον 19άρη τροχό μπροστά, της χαρίζουν εξαιρετική σταθερότητα στις υψηλές ταχύτητες, ενώ το χαμηλό κέντρο βάρους και το μεγάλο τιμόνι συνεισφέρουν τα μέγιστα στον εύκολο έλεγχο της μοτοσυκλέτας στα «στροφιλίκια», αντισταθμίζοντας την αργή γεωμετρία του συνόλου (ο 19ρης τροχός που λέγαμε).

Απαραίτητη προϋπόθεση, πριν ο οδηγός αποφασίσει να ανακαλύψει τα όρια της Bonnie, είναι το καλό ζέσταμα των συγκεκριμένων ελαστικών. Σίγουρα μια άχαρη 10λεπτη διαδικασία, που όμως θα δώσει στον αναβάτη την επιθυμητή αίσθηση σιγουριάς προκειμένου να κινηθεί σε σβέλτους ρυθμούς.

Σήμερα η Bonneville, ίσως αποτελεί το καλύτερο «restoring bike» όλων των εποχών. Το ότι φέρνει κατά νου άλλες εποχές δεν σημαίνει ότι είναι και φθηνή κατασκευαστικά, τουναντίον. Ακολουθεί όσο πιο πιστά γίνεται το ύφος και το στυλ τoυ πιο φημισμένου μοντέλου της Triumph, σεβόμενη το δοξασμένο παρελθόν της.

Άψογη ποιοτικά, προσεγμένη σαν χειροποίητη κατασκευή, στοιχίζει 9.690 ευρώ και στις 10 μέρες που βρέθηκε υπό την κατοχή μας απέδειξε ότι τα αξίζει μέχρι τελευταίο λεπτό. Aρκεί να ξέρετε τι ζητάτε από αυτή.

Νίκος Βιτσιλάκης