SUZUKI JIMNY 1.3 VVT: Ο ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ

Στο δαρβινικό ντετερμινισμό της σύγχρονης αυτοκινητοβιομηχανίας, το Jimny αποτελεί ένα εξελικτικό παράδοξο. Κόντρα σε όλες τις απαιτήσεις της σημερινής αγοράς, το μικρό 4x4 της Suzuki μοιάζει να επιβιώνει από την εποχή των… βιομηχανικών παγετώνων, όντας μία από τις πιο χαριτωμένες καρτ-ποστάλ της εποχής που όλα ήταν πιο ανάλαφρα και πολύ πιο απλά.

Οι συστάσεις λοιπόν περιττές. Το ίδιο και οι φλυαρίες για «το πως και το γιατί» ενός τετρακίνητου σαν το μικρό Suzuki εν έτη 2015. Το μόνο που μένει είναι να αποδελτιώσουμε τα δυο, τρία πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να ξέρει κανείς για το Jimny του 2015. Και μην βιαστείτε να πείτε «τα ξέρουμε», γιατί οι εκπλήξεις καιροφυλακτούν εκεί που δεν το περιμένεις.

Πρώτο και σημαντικότερο: όσο και αν φαίνεται παράξενο, οι μικρές αλλαγές που γίνονται όλα αυτά τα χρόνια, άλλοτε φανερά και άλλοτε κρυφά, έχουν καταφέρει να κάνουν το μικρό τετρακίνητο αρκετά πιο προσαρμοστικό στις νέες συνθήκες και τα σύγχρονα οδηγικά ήθη. Δεν θα το λέγαμε άνετο, μα σε σχέση με τις πρώτες γενιές, αυτό εδώ το Jimny μοιάζει να έχει βελτιωθεί αισθητά σε όλους τους τομείς.

Θα ακουστεί υπερβολή, αλλά είναι ίσως η πρώτη φορά που δεν δυσανασχετήσαμε τόσο σε ένα μακρύ ταξίδι στην Εθνική, που δεν μας κούρασε όσο παλαιότερα ο θόρυβος και η ανάρτηση, που σχεδόν συνηθίσαμε το διαρκές «περίπου» της οδικής του συμπεριφοράς -ιδίως από το τιμόνι. Η αλήθεια είναι ότι στη νέα έκδοση έχουν γίνει σημαντικές προσπάθειες για να επιτευχθεί αυτό. Με σημαντικότερη την ενσωμάτωση -επιτέλους!- του ESP, ESC κατά τη Suzuki, συστήματος ασφαλείας απαραίτητου a priori για ένα σχήμα αυτής της τάξης -στενό, ψηλό, με μικρό μεταξόνιο. Παράλληλα έχουν προστεθεί στοιχεία στον εξοπλισμό (προειδοποίηση για χαμηλή πίεση στα ελαστικά, ένδειξη για αλλαγή ταχύτητας, ηλεκτρονικός πίνακας οργάνων), ενώ και ο διάκοσμος έχει υποστεί την δέουσα αναβάθμιση, τόσο της ποιότητας των υλικών όσο και της συναρμολόγησης. Με λίγα λόγια: το πιο πλήρες και πιο ισορροπημένο Jimny στη μακρόχρονη ιστορία του. Και αυτό λέει πολλά.

Στοιχείο δεύτερο: Το Jimny παραμένει Jimny. Για οποιοδήποτε άλλο αυτοκίνητο, αυτό θα θεωρείτο μομφή. Για το συγκεκριμένο όχημα, αποτελεί μάλλον εύσημο. Κατ’ αρχήν τα χωροταξικά: μικρό, στενό, με πορτμπαγκάζ στα όρια του ευφημισμού, είναι το αυτοκίνητο που απαιτεί σημαντικές παραχωρήσεις για περισσότερους από ένα… καλόβολο fit ζευγάρι. Από την άλλη αυτή η φυσική του παρουσία είναι και το μεγάλο του ατού: χωράει παντού, περνάει από παντού, παρκάρει παντού, ανεβαίνει παντού, είναι -πως αλλιώς να το πεις;- το Jimny που ξέρουμε και αγαπάμε. Ο κινητήρας των 85 ίππων καταβάλει σοβαρές προσπάθειες στο να εκσυγχρονίσει την εικόνα του, κυρίως σε ότι αφορά τον θόρυβο. Όμως του λείπει «ψυχή» χαμηλά, το κιβώτιο δεν τον βοηθά, ενώ και λόγω της αεροδυναμικής, η κατανάλωση δύσκολα πέφτει κάτω από τα 8,0 λίτρα για κάθε 100 χιλιόμετρα. Ένας diesel θα συνεισέφερε τα μέγιστα στην εν γένει παρουσία του Jimny και αυτό είναι ίσως το μόνο που πραγματικά μας έλειψε επί της ουσίας καθ’ όλη την διάρκεια της δοκιμής.

Στοιχείο τρίτο και τελευταίο: το Jimny ήταν και παραμένει ο πρωταγωνιστής κάθε εκτός δρόμου απόδρασης. Το μηχανολογικό υπόβαθρο γνωστό εδώ και δεκαετίες. Τα απολύτως απαραίτητα, αλλά και τα απολύτως λειτουργικά για σοβαρό off road. Απλή τετρακίνηση χωρίς κεντρικό διαφορικό αλλά με κοντές σχέσεις, μεγάλη απόσταση από το έδαφος, οι ελάχιστοι δυνατοί πρόβολοι, μικρό βάρος, πλαίσιο τύπου σκάλας και τιμόνι με επανακυκλοφορούντα σφαιρίδια(!) είναι μερικά από τα αδιαπραγμάτευτα μηχανικά στοιχεία των off road  «κλασικών εικονογραφημένων» που συνεχίζουν να επιβιώνουν στο μικρό Suzuki.

Στην πράξη το μικρό Jimny είναι το απόλυτο εργαλείο εκτός δρόμου. Από το σταντ της έκθεσης μπορεί χωρίς καμία μετατροπή -ίσως ένα σετ ελαστικά- να βρεθεί την ίδια στιγμή στην κορυφογραμμή του Γράμμου, λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Ευέλικτο σαν κατσίκι, θα σκαρφαλώσει παντού με τις γωνίες προσέγγισης, ράμπας και διαφυγής (36, 46 και 31 μοίρες  αντίστοιχα!) να μην έχουν αντίπαλο σε τετρακίνητο παραγωγής. Αν δε πέσει στα χέρια «μερακλή» της εκτός δρόμου σχολής, τότε τα πράγματα μπορούν να φτάσουν σε ακραίες καταστάσεις. Και μόνο οι νόμοι της βαρύτητας και η υπερβολική σιγουριά που σου δίνει το ίδιο το αυτοκίνητο μπορούν να σε φέρουν σε δύσκολη θέση. Που μάλλον, εκεί που θα έχετε φτάσει λόγω και τον ικανοτήτων του οχήματος, θα είναι ήδη σε ΠΟΛΥ δύσκολη θέση…

Εν κατακλείδι, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Όσοι γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται και έχουν ξεκάθαρη άποψη για το τι ψάχνουν, ψηφίζουν δαγκωτό Jimny για όλα όσα μπορεί να κάνει -και υπομένοντας τα όσα φυσιολογικά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει. Οι υπόλοιποι μπορούν να κοιτάξουν αλλού μιας και σ’ αυτά τα χρήματα, ή και λίγο πιο πάνω, οι πειρασμοί είναι αρκετοί. Και όσο διαρκεί η άσφαλτος, μάλλον θα έχουν πράξει το σωστό. Γιατί εκεί που τελειώνει η άσφαλτος, το Jimny είναι μοναδικό στο είδος του. 

Ας ελπίσουμε ότι η δαρβινική εξέλιξη δεν θα αλλοιώσει εκ βάθρων το μικρό τετρακίνητο Suzuki όπως φημολογείται για την επόμενη χρονιά. Γιατί αν είναι έτσι θα χαθεί μία από τις πιο όμορφες και εθιστικές «ανορθογραφίες» του σύγχρονου βιομηχανικού κανόνα. Όσοι πιστοί, σπεύσατε!

Παναγιώτης Τριτάρης

φωτογραφίες: Παναγιώτης Τριτάρης