Ένα μεγάλο ταξίδι στην Ελλάδα ήταν πάντα μία υπόθεση hardcore ψυχανάλυσης. Από τη μια έχεις να αντιμετωπίσεις έναν καταιγιστικό σε ομορφιά και αναπάντεχες εναλλαγές Τόπο. Και από την άλλη βρίσκεσαι μπροστά σε έναν νεοελληνικό Τρόπο που όσο περνάει ο καιρός -και σε τούτα τα χρόνια της κρίσης και της ακόμα περισσότερο- γίνεται όλο και πιο βαρύς και δύσθυμος, σχεδόν αποπνικτικός.
Το ταξίδι που σχεδιάσαμε είχε μερικούς ακόμα βαθμούς δυσκολίας. Κατακαλόκαιρο, με τον Δεκαπενταύγουστο να έχει αποχαυνώσει κάθε σωματική και πνευματική αντίσταση ανά την επικράτεια, και με ένα στοίχημα με τον εαυτό και τις αντοχές μας: να ολοκληρώσουμε το γύρο της Ελλάδας με τα λιγότερα δυνατά χρήματα για καύσιμα, από δρόμους χωρίς διόδια, και με αυστηρό χρονικό ορίζοντα τις πέντε ημέρες.
Μιλάμε δηλαδή για μια βιαστική… selfie της χώρας μας, ένα στιγμιότυπο που βγήκε μετά από 57 σχεδόν ώρες συνολικής καθαρής οδήγησης, μέσα από τους δρόμους τους παλιούς, της υπομονής και της συμφιλίωσης με το τοπίο. Σημεία αναφοράς τα τρία σημεία του Ελληνικού χάρτη, Ταίναρο, Πρέσπες, Ορμένιο. Και όχημά μας -ή μάλλον καλύτερα, συνοδός μας- ένα SsangYong Tivoli με υγραέριο, ένα αυτοκίνητο που αποδείχθηκε πραγματική έκπληξη και πολύτιμο εργαλείο σ’ αυτό το παράξενο καλοκαιρινό εγχείρημα.
Αυτό που εντυπωσίασε περισσότερο στο Tivoli είναι ότι παρά τα πολλά και δύσκολα χιλιόμετρα που γίνονταν κάθε ημέρα, δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που να νιώσεις ότι το αυτοκίνητο σε κουράζει. Εξαιρετικά τα καθίσματα (η μέση ενός 50άρη χτυπάει “καμπανάκι” αμέσως…), πολύ σωστή η θέση οδήγησης, θετική σε ρύθμιση η ανάρτηση (ούτε σκληρή ούτε μαλακή να χαζεύει στις ατέλειωτες φουρκέτες που περάσαμε), ακριβές και γρήγορο τιμόνι, όλα αυτά λειτουργούσαν ώστε να φθάνεις στο τέλος της ημέρας και να αισθάνεσαι ότι μόνο η πείνα σε κρατάει μακριά από το να συνεχίσεις.
Εξίσου σημαντικό στοιχείο ήταν και το γεγονός ότι το Tivoli είναι λες και έχει ραφτεί… sur mesure για το ελληνικό επαρχιακό δίκτυο. Ούτε μεγάλο, ούτε μικρό, χωράει παντού και χωράει το ίδιο πολλά πράγματα, ιδίως όταν μεταφέρεις εκτός των άλλων και ένα σκασμό φωτογραφικού εξοπλισμού. Για την κατανάλωση σας γράφουμε αλλού. Αυτό που εδώ έχω να παρατηρήσω είναι ότι ο κινητήρας με το εργοστασιακό “γκάζι” είναι απίστευτα ομαλός στην λειτουργία του, και δύσκολα αντιλαμβάνεται κανείς την διαφορά στην λειτουργία του με βενζίνη.
Αν θα αλλάζαμε κάτι θα ήταν μικροπράγματα. Τα λάστιχα με το 45άρι προφίλ και την 18άρα ζάντα είναι μάλλον υπερβολή έστω και αν αρέσουν (όπως και όλο το αυτοκίνητο άρεσε όπου και αν βρεθήκαμε, ιδίως με αυτή την πανέμορφη διχρωμία κόκκινο-μαύρο). Και θα άλλαζα και το κιβώτιο ταχυτήτων. Μόνο αν ταξίδευα πολλές ώρες στην εθνική να το προτιμούσα. Σ’ αυτό το ταξίδι πάντως δεν “έδεσε” με το περιβάλλον. Και ευτυχώς που υπήρχε εκείνο το μαγικό κουμπάκι στο πλάι του επιλογέα για την χειροκίνητη λειτουργία που πολλές φορές πάνω στην Πίνδο μας ξελάσπωσε σε δύσκολες ανηφόρες και στροφές.
Tί μένει λοιπόν μετά από ένα τέτοιο ταξίδι αστραπή στις τέσσερις (τρεις για την ακρίβεια) γωνιές της Ελλάδας; Μένει πρώτα απ’ όλα η διάχυτη αίσθηση ότι τούτη η χώρα βρέθηκε να φορά ένα παλιομοδίτικο ρετάλι Ιστορίας και μάλιστα κακοραμμένο και μικρό στο νούμερο. Όλα την στενεύουν, όλα της φταίνε, οι ραφές πάνε να ανοίξουν και τίποτα δεν φαίνεται ικανό να την ξαναβάλει στο προσκήνιο της εποχής και των νέων καιρών.
Μένει από την άλλη ένας Τόπος εξέχουσας λαμπρότητας και ευγενούς αυτάρκειας. Ένας Τόπος υψηλός σε τόνους μα χαμηλός σε βλέμμα και με μία εσωτερικότητα μοναδική. Το έχω ξαναπεί: Αν υπάρχει μία οδός να ξαναβρούμε τον εαυτό μας ως λαός, αυτός ο ακατάβλητης έξαψης Ελληνικός Τόπος είναι ο μοναδικός “χάρακας” πάνω στον οποίο μπορούμε να ακουμπήσουμε με βεβαιότητα και πατρική ασφάλεια για να πορευτούμε..
Μένει επίσης η σιγουριά ότι ένα SsangYong μπορεί να είναι πολύ καλύτερο ως σύντροφος σ’ αυτού του είδους τα ταξίδια από πολλά “επώνυμα” μοντέλα της εγχώριας αγοράς. Προσαρμόστηκε αμέσως στο fast forward της προσπάθειας, δεν δυσανασχέτησε πουθενά (από τα στενά της Aρεόπολης και της παλιάς Ξάνθης έως τις φουρκέτες πάνω στην Πίνδο, κατηφορίζοντας προς Καστοριά), δεν παραπονέθηκε και δεν μας κούρασε στο ελάχιστο. Δεν μπορώ να φανταστώ -ούτε έχω κάνει ξανά στο παρελθόν- τέτοια απαιτητική δοκιμή. Και με το χέρι στην καρδιά ξέρω να πω ότι το Tivoli αξίζει και το τελευταίο ευρώ που θα δώσετε.
Μένει, τέλος, η επιβεβαίωση ότι το ταξίδι, ένα τέτοιο ταξίδι, είναι ίσως και ο μοναδικός τρόπος (μαζί με την τέχνη) για να πάρει κεφάλι ο άνθρωπος στην κούρσα με τον χρόνο και την φθορά. Μέσα από τέτοια ταξίδια, της ορμής και της έντασης, μπορείς να νιώσεις την εύνοια της θνητότητας, να αισθανθείς λίγο κοντά -ή και πιο πάνω- από τους Θεούς σου. Και πιστέψτε με, δεν χρειάζονται πλούτη, παλάτια και υψηλές φιλοσοφίες. Αρκεί η πίστη στα θαύματα που σε περιμένουν -πάντα σε περιμένουν- μετά την επόμενη στροφή, και την επόμενη, και την επόμενη. Και μόλις 194 ευρώ.
Συμφέρει τελικά το “γκάζι”;
Το γράφουμε ευθύς εξ’ αρχής: χρειαστήκαμε 194 ευρώ καταναλώνοντας αποκλειστικά LPG κάνοντας 3.022 χιλιόμετρα διαδρομής και έχοντας οδηγήσει σχεδόν 57 ώρες μέσα σε 5 ημέρες. Οι αριθμοί μιλούν για μία κατανάλωση της τάξης των 8,7 λίτρων περίπου με πολύ προσεγμένη και αυστηρά προσηλωμένη οικονομική οδήγηση, έτσι ώστε να επιτύχουμε την μέγιστη δυνατή οικονομία (υπολογίστε πάντως γύρω στα 9,5 λίτρα με πιο… “ελεύθερη” οδήγηση).
Οι τιμές των βενζινάδικων είχαν μία απόκλιση δέκα περίπου λεπτών, από τα 0,70 έως και τα 0,80 ευρώ, με κάποιες “πιάτσες” (όπως τα Ιωάννινα ή η Ξάνθη για παράδειγμα) να έχουν αρκετά χαμηλές τιμές, οπότε και το κόστος χρήσης “παίζει” ανάλογα με το που κινείστε. Υπολογίστε μια μέση τιμή τα 0,75 λεπτά αν θέλετε να κάνετε κάποιο αντίστοιχο ταξίδι (τιμές Αυγούστου 2017). Η διασπορά των βενζινάδικων με LPG είναι επαρκέστατη πλέον, με εξαίρεση κάποιες περιοχές (όπως ο νομός Λακωνίας).
Στο ερώτημα αν συμφέρει το γκάζι, η απάντηση προφανώς έχει δοθεί με όσα περιγράφουμε πιο πάνω. Στην περίπτωση του SsangYong Tivoli ΕCO τα πράγματα είναι ακόμα πιο ενθαρρυντικά, καθώς πρόκειται για μία εργοστασιακή εγκατάσταση από κορυφαία Ιταλική μάρκα, με ότι αυτό συνεπάγεται σε αξιοπιστία, ασφάλεια και εγγυήσεις που εξακολουθούν να ισχύουν οι ίδιες με το βενζινοκίνητο. Το αν αξίζει να δώσει κανείς τα επιπλέον 1.200 ευρώ για να το αγοράσει αντί για την έκδοση βενζίνης, είναι θέμα που άπτεται των χιλιομέτρων που κάνει κάθε χρόνο και του είδους των δρόμων που κινείται. Σε εμάς πάντως η εξίσωση βγήκε και με το παραπάνω.
Ελπίζουμε το μεγάλο ταξίδι που κάναμε να ξεδιαλύνει κάπως το τοπίο σε όσους ενδιαφέρονται, καθώς τα 3.000 χιλιόμετρα είναι άκρως αντιπροσωπευτικά μιας λελογισμένης χρήσης του αυτοκινήτου. Και να κλείσουμε υπενθυμίζοντας την μεγάλη αυτονομία (που αγγίζει τα 1.200 χιλιόμετρα συνδυαστικά με την βενζίνη) και αυτό που γράψαμε και πιο πάνω: ότι δηλαδή οι διαφορές λειτουργίας του κινητήρα με το ένα ή το άλλο καύσιμο είναι μηδαμινές και χρειάζεται πολύ εξασκημένος οδηγός για να καταλάβει πότε κινείται με γκάζι και πότε με βενζίνη.
Παναγιώτης Τριτάρης
Φωτογραφίες, Video: Παναγιώτης Τριτάρης
