Έχοντας ξεκινήσει για ένα μπανάκι στα πέριξ, αλλά η κατάληξη σε βρίσκει στα 1.500 μέτρα του καθαρού αέρα στο χιονοδρομικό της Ζήρειας, αφενός αποφεύγεις την καλοκαιρινή ιλαροτραγωδία της παραλίας (τι διάολο μόδα είναι αυτή με τα φλαμίνγκο;) και τουλάχιστον μαθαίνεις καλά δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι αυτό το Civic της νέας γενιάς είναι το καλύτερο που έφτιαξε ποτέ η Honda. Και δεύτερον, ότι αυτό το Civic διεκδικεί (ίσως και να παίρνει, θα δούμε παρακάτω) τον τίτλο του καλύτερου αυτοκινήτου της κατηγορίας, με όλους μέσα, SUV, Crossover, γερμανικά, γαλλικά και πάει λέγοντας. Μαθαίνεις και κάτι άλλο, που είχες υποψιαστεί απ’ όπου κι αν πέρασες: Ότι αυτό το Civic αρέσει. Αρέσει τρελά.
Και δεν είναι μόνο οι κολλημένοι Χοντάκηδες που συναντάς ακόμα και στα 1.500 μέτρα ντάλα καλοκαίρι, να σου μιλούν για τα ιερά και όσια της γιαπωνέζικης θρησκείας, τους λεβιέδες του S2000 και τα κρατήματα του Type-R (να μην ξεκολλάνε σου λέω, “παιδιά μια άλλη φορά με λιγότερο άγχος να τα πούμε”…).
Χοντάκηδες προσκυνητές στα 1.500 μέτρα πάνω από την θάλασσα. Η “θρησκεία” δεν έχει όρια, ιδίως αν έχεις μπερδευτεί και το νομίζεις για το Type R. Μια άλλη φορά παιδιά…
Είναι τα τυπάκια στο ερείπιο Rallye που σε χαλβαδιάζουν έχοντας μπερδέψει το Sport πακέτο με Type-R, είναι ο βενζινάς που το κοιτάζει σαν σούπερκαρ γύρω γύρω (μοιάζει με Λαμπρογκίνι, ναι, δεν έχεις και άδικο, έχει μπόλικη πλαστική τρέλα…), είναι ο κυριλέ Θεσσαλονικιός με το S5 που θέλει αλλά δεν μπορεί (ίσως και λόγω εκτός έδρας, στα Λιμανάκια), είναι τόσοι πολλοί, όσοι ποτέ δεν είχαμε συναντήσει τα τελευταία χρόνια σε αυτοκίνητο αυτής της κατηγορίας.
Και πάνω απ’ όλα είναι οι Χοντάκηδες, η πιο σκληροπυρηνική μάζα petrolheads μαζί με τους Αλφίστι (ίσως και περισσότεροι και πιο συνειδητοποιημένοι…), που το ζαχαρώνουν και καμαρώνουν λες και το συναρμολόγησαν οι ίδιοι.
“Μοιάζει με Λαμπρογκίνι”. Δεν λες ότι έχει και άδικο. Υπάρχει αρκετή σχεδιαστική τρέλα στο νέο Civic, κόντρα στους καθωσπρεπισμούς της κατηγορίας. Και αυτό αρέσει πολύ.
Για τις εντυπώσεις μας και τα πλήρη τεχνικά στοιχεία μπορείτε να διαβάσετε στην αναλυτική γνωριμία στο εξωτερικό και την επί ελληνικού εδάφους πρώτη επαφή με το νέο Civic. Εδώ θα σας μιλήσω για αυτό που νιώθει κανείς οδηγώντας για μία εβδομάδα αυτό το πραγματικά -και πέρα από κάθε υπερβολή- μοναδικό αυτοκίνητο. Και μάλιστα στην ακριβή του έκδοση, με τον τούρμπο 1,5 των 182 ίππων και το Sport πακέτο, που (το είπαμε!) δεν σταμάτησε να προκαλεί τα βλέμματα και τις ερωτήσεις.
Αυτό που συμβαίνει με το Civic είναι ότι απολαμβάνει μία μοναδικότητα που δεν υπάρχει στην κύρια σκηνή της κατηγορίας του. Είναι το αποτέλεσμα κατά κύριο λόγο της “φανέλας” και όχι μιας επιτροπής από λογιστές και διευθύνσεις μάρκετινγκ. Eίναι δημιούργημα μηχανικών (δεν είναι τυχαίο ότι η επίσημη παρουσίαση στην Βαρκελώνη κράτησε μια ώρα μιλώντας για πιστόνια και συνδεσμολογία αναρτήσεων) και όχι το print screen ενός Excel με το πλαίσιο από το τάδε, τον περσινό κινητήρα του άλλου με δέκα άλογα λιγότερα, το κιβώτιο με το προπέρσινο λογισμικό, τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, δέκα το ξυδόλαδο του βιομηχανικού σωλήνα.
Αυτό που το ξεχωρίζει είναι η μοναδικότητά του. Δεν υπάρχει το άλλο του γκρουπ, με το άλλο σήμα, με το ίδιο πλαίσιο, με το ίδιο μοτέρ, πέντε άλογα πάνω, δέκα πόντους παρακάτω, τρία κουμπιά ίδια και πέντε διαφορετικά. Είναι το Honda Civic και αυτό αρκεί!
Οι Xονταίοι το κούρασαν πολύ, ξόδεψαν χρήμα ζεστό στο R&D και κυριολεκτικά ζωγράφισαν. Έφτιαξαν ένα αυτοκίνητο που σου ξυπνά τα οδηγικά σου ένστικτα, την ίδια στιγμή που είναι άκρως πρακτικό, με κορυφαίους χώρους (κάθισε στο πίσω κάθισμα και θα με θυμηθείς…) εξαιρετικά φτιαγμένο, πλούσια εξοπλισμένο και με σχεδιαστική προσωπικότητα.
Ως προς το τελευταίο, αν και πέφτει αρκετό τρολάρισμα στο Διαδίκτυο, η ουσία είναι ότι το δημοψήφισμα των ελληνικών δρόμων είναι σαφώς ένα “ΝΑΙ” υπέρ του, και όπως λένε “φωνή λαού, τα πλήκτρα κάτω…” (άσε που όπως αναφέρει και Παντελής σε ανταπόκριση από το Μεγάλο Μήλο, ένα στα δέκα αυτοκίνητα που βλέπει στο Αμέρικα είναι το νέο Civic…).
Πέρα από την εμφάνιση, αυτό που έχει σημασία είναι ότι έχεις να κάνεις με ένα αυτοκίνητο γεμάτο ουσία. Ένα αυτοκίνητο που ξαναφέρει την χαρά της οδήγησης σ’ αυτή την μάλλον υποτονική κατηγορία, που όπως φαίνεται την έχει πάρει παραμάζωμα και αυτήν η λαίλαπα των SUV. Πηγαίνοντας κόντρα στον κατεξοχήν λόγο ύπαρξής τους, την υψηλή θέση οδήγησης, με το Civic να την έχει τοποθετήσει όσο πιο χαμηλά γίνεται, θυμίζοντας αρκετά μεγάλα και ακριβά σπορ κουπέ. Άσε δε, που όλα αυτά οδηγούν και σε μία εξαιρετική θέση οδήγησης, από εκείνες που ξεχάσαμε ότι υπάρχουν, με μοναδικά καθίσματα και το σώμα του οδηγού σε μια πιο φυσική θέση με εξαιρετικά σε στήριξη καθίσματα.
H κορυφαία θέση οδήγησης και με διαφορά στην κατηγορία (και όχι μόνο). Κάθεσαι χαμηλά σε δύο εξαιρετικά καθίσματα, έχεις το τιμόνι στην θέση που πρέπει και όλα θυμίζουν μια ξεχασμένη αίσθηση του να είσαι μέρος του αυτοκινήτου και όχι μεταφερόμενο φορτίο από αυτό.
Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι απλά: Έχει το καλύτερο τιμόνι από όλα τα άμεσα ανταγωνιστικά μοντέλα, με άμεση πληροφόρηση και αφιλτράριστο feedback από τον διάλογο των τροχών με τον δρόμο. Έχει ένα στιβαρό πλαίσιο που μπορείς να βασιστείς πάνω του, με πληθωρικό ταμπεραμέντο και δυνατότητα είτε να το αφήσεις να σε πάει αυτό είτε να παίξεις μαζί του και να διασκεδάσεις όσο το λέει η ψυχή σου και τα χέρια σου.
Μαζί με την εκπληκτική ανάρτηση που καταφέρνει να επιβεβαιώνει στην πράξη την ψαγμένη της αρχιτεκτονική, δημιουργούν ένα σύνολο που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Θες να πας ταξιδιάρικα και χωρίς ακρότητες, το έχει και με το παραπάνω, με ποιότητα κύλισης από την πρώτη γραμμή της κατηγορίας (αν και τα Michelin που φοράει ακούγονται περισσότερο απ’ όσο θα θέλαμε) και άνεση από την ανάρτηση ιδανικά ισορροπημένη μεταξύ ελέγχου και ενδοτικότητας στις ανωμαλίες.
Ιδανικός συνδυασμός άνεσης και οδηγικού ταμπεραμέντου. Το κορυφαίο τιμόνι είναι όλα τα λεφτά, ενώ πλαίσιο-αναρτήσεις σε αφήνουν να παίζεις με την ίδια άνεση πότε τον οικογενειάρχη και πότε τον τρελαμένο μεταέφηβο στα στενά πάνω από τα Τρίκαλα.
Θες να παίξεις σε επαρχιακό δρόμο και ανέβασμα προς το χιονοδρομικό της Ζήρειας (έστρωσαν και νέα άσφαλτο μέχρι το μοναστήρι, οι άπιστοι να βράσουν στην κόλαση της λακκούβας…). Ξεχνάς τις κλίσεις στις στροφές, μένεις πάνω στο πλαίσιο και τις αναρτήσεις, και το Civic μετατρέπεται από καθημερινό όχημα σε ένα όργανο υψηλής ακρίβειας, έτοιμο να παίξει με τις διαθέσεις της στιγμής και με το λελογισμένο ρίσκο του να ζεις για να οδηγείς. Από κοντά και τα φρένα, που αν και έχουν ένα σχετικά άμεσο “κούμπωμα” στην αρχή της διαδρομής του πεντάλ, αν τα συνηθίσεις θα δεις ότι είναι εξαιρετικά σε αίσθηση και με αρκετή αντοχή στα κατηφορικά.
Ο 1,5 turbo δεν σε ψήνει, αν και τα άλογα υπάρχουν και μια μοναδική, σχεδόν ατμοσφαιρική, γραμμικότητα είναι πανταχού παρούσα. Του λείπει το κάτι παραπάνω, ένας χαρακτήρας που δεν τον βρίσκεις ούτε από τον άψυχο ήχο της εξάτμισης.
Ενστάσεις; Δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Ο 1,5 δεν μου έκανε το “κλικ” που περίμενα. ΟΚ, είναι γραμμικός και ανεβάζει σβέλτα, όμως του λείπει ψυχή χαμηλά και γενικότερα ένας χαρακτήρας που θα περίμενες από την Honda (ακόμα και ο ήχος είναι αποστειρωμένος). Το μηχανικό εξάρι είναι εξαιρετικό και κάνει ότι μπορεί, όμως μονίμως νιώθεις ότι κάτι λείπει (ο χιλιάρης είναι ίσως η πιο σοφή επιλογή για το αυτοκίνητο). Είναι πάντως οικονομικός, με 7 λίτρα σε ελαφρύ πόδι και όχι πολύ πάνω από τα 8 αν επιτεθείς λίγο παραπάνω (μην ξεχνάμε, 182 άλογα είναι αυτά!).
Στα 6,2 λίτρα η κατανάλωση, με ανέβα-κατέβα στη Ζήρεια, φωτογράφιση και aircondition στο full. Πιο κοντά στην πραγματικότητα πάντως είναι τα 7+ λίτρα και όχι πολύ περισσότερα αν ξεζουμίσεις τα 182 άλογα.
Τι βρίσκει απέναντί του; Πρώτα απ’ όλα όλα αυτά τα ψηλά SUV που έχουν γεμίσει τον τόπο, και που πλέον αντιμετωπίζονται ως μονόδρομος για την ελληνική αγορά (και όχι μόνο…) σ’ αυτά τα χρήματα. Εδώ δεν έχει να κάνει και πολλά, όταν δίπλα του στην έκθεση βρίσκονται CRV και HRV (για να μείνω στον εσωτερικό ανταγωνισμό) και ο καταναλωτής ψήνεται νυχθημερόν για τα θέλγητρα της (δικίνητης φευ) SUV-ίλας.
Η ερώτηση είναι πάντως για όποιον βρίσκεται με αυτά τα χρήματα στην τσέπη του αν θέλει ένα πραγματικό αυτοκίνητο για να χαίρεται την οδήγηση ή ένα ψηλωμένο μεταφορικό μέσο για να νιώθει μέσα στην εποχή. Επί της ουσίας πάντως λίγα θα του λείψουν (ένας χωματόδρομος, ένα πεζοδρόμιο), ενώ αντίθετα είναι εξίσου πρακτικό σε χώρους και παίρνεις και μπόνους το να ζεις έξω από τον συρμό και να χαίρεσαι να οδηγείς ένα εξαιρετικό αυτοκίνητο.
Με τα SUV το χωρίζουν ένα σχεδιαστικό και φιλοσοφικό χάος. Η χαμηλή θέση οδήγησης μας θυμίζει πως πρέπει να είναι τα αυτοκίνητα που αγαπάμε να οδηγούμε. Οι χωματόδρομοι μπορούν να περιμένουν.
Απέναντί του είναι και ο υπόλοιπος ανταγωνισμός, ο εξής ένας, το Golf. Δύσκολη η απόφαση, σίγουρα η πιο αμφίρροπη αναμέτρηση μεταξύ των δύο μοντέλων. Αφήνοντας στην άκρη τα χρήματα, τους εξοπλισμούς και τα προσωπικά γούστα, το Golf κερδίζει στον κινητήρα και την γενικότερη upper class αίσθηση στην κύλιση, με το Civic να παίρνει κεφάλι στην εμπλοκή του οδηγού στα τεκταινόμενα και την πιο οργανική του σύνδεση με όσα συμβαίνουν στον δρόμο. Εξαιρετικά δύσκολη η απόφαση, και πάντως ενδεικτική του πόσο πολύ έχει ανέβει ο πήχης με το Civic αυτής της γενιάς. Και πάντως για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα χρειάζεται hardcore συγκριτικό, οπότε και θα επανέλθουμε.
Όπως και να έχει, από τα 1.500 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, όλα μοιάζουν υπερβολικά ωραία μέσα από ένα Civic. Η Honda έφτιαξε αυτό που οι Αμερικάνοι λένε “game changer” και είναι στο χέρι της ελληνικής αντιπροσωπείας να επιστρέψει πάλι σ’ εκείνες τις μαγικές στιγμές των νεανικών μας χρόνων, όταν ο V-TEC με τα 160 άλογα μας ξενυχτούσε με το μυαλό και την ψυχή στα κάγκελα των 8,5 χιλιάδων στροφών.
Respect! H Ηonda έφτιαξε το καλύτερο Civic στην ιστορία του, και ένα αυτοκίνητο που σπρώχνει εμπρός τα πράγματα στην κατηγορία του. Μην του γυρίσεις την πλάτη. Η “θρησκεία” έχει νέο προφήτη!
Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, μπορεί οι ισορροπίες στην αυτοκινητοβιομηχανία να άλλαξαν, όμως οι Χονταίοι παραμένουν η πιο γοητευτική αυτοκινητική “αίρεση” μαζικής παραγωγής. Και αυτό εδώ το Civic που έφτιαξαν είναι η απόδειξη ότι υπάρχουν ακόμα εκεί έξω μηχανικοί και σχεδιαστές που μπορούν να κάνουν την υπέρβαση. Εγώ πάντως σου το είπα: μην αγοράσεις τίποτα πριν οδηγήσεις το νέο Civic. Respect!
Παναγιώτης Τριτάρης
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Τριτάρης
