ALFA ROMEO GIULIA 2.2 DIESEL (180 PS): ΑΞΙΟΛΟΓΗ!

Στο Gruppo Fiat φαίνεται πως έχουν κάνει κάποιο τάμα, σε κάποια Μαντόνα κάποιας περιοχής της όμορφης Ιταλίας. Αλλιώς δεν εξηγείται το ότι περιμένουν να πέσουν στο ναδίρ για να παρουσιάσουν στη συνέχεια ένα μοντέλο που έχει τα φόντα και τα προσόντα να παίξει επί ίσοις όροις με τους υπόλοιπους.

Στην Alfa Romeo το είχαν κάνει πριν από καμιά 20αριά χρόνια με την 156 και τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται με τη Giulia, η οποία έχει στις αποσκευές δύο πολύ σημαντικά δεδομένα: την επιστροφή στις ρίζες της πίσω κίνησης και την εμπλοκή της Ferrari στην εξέλιξη τουλάχιστον του κινητήρα της top εκδοχής της, της Quadrifoglio.

Αυτά από μόνα τους αρκούν για να τη χαρακτηρίσουν ως χαρισματική, ενώ συνεπικουρεί και η εμφάνισή της, η οποία να μεν ακολουθεί γνωστές από τον ανταγωνισμό της φόρμες και αναλογίες, δεν εισάγει νεωτερισμούς όπως είχε κάνει στον καιρό της η 156 -η πρώτη με κρυφές πίσω χειρολαβές, εύρημα του de Silva που ήταν τότε ο επικεφαλής του τμήματος σχεδιασμού της- αλλά είναι όμορφη, άμεσα αναγνωρίσιμη και άμεσα αποδεκτή.

Αναγνωρίσιμη κυρίως λόγω της εμφατικής της μάσκας και του ανάγλυφου του αμαξώματός της, ενώ η πίσω κίνηση έχει επιτρέψει τη σημαντική μείωση του μήκους του εμπρός προβόλου -ο οποίος στις προσθιοκίνητες προγόνους της ήταν πραγματικά μεγάλος. Το τελευταίο την καθιστά ιδιαίτερα δυναμική, στοιχείο που ταιριάζει απόλυτα με το χαρακτήρα της σπορτίφ business λιμουζίνας που πρεσβεύει αλλά και με την ιστορία της μάρκας.

Ίδια λογική και προσέγγιση στο εσωτερικό, με σύγχρονα και high tech στοιχεία όπως η οθόνη στο κέντρο του ταμπλό -το μενού του συστήματος infotainment θα μπορούσε πάντως να είναι πιο απλό και εύχρηστο- παραδοσιακές νότες όπως η σχεδίαση του (ευανάγνωστου) πίνακα οργάνων, ποιοτικά υλικά και προσοχή στη λεπτομέρεια.

Από πλευράς εξοπλισμού μπορούν να υπάρχουν τα πάντα, είτε αυτά αφορούν την ασφάλεια, την άνεση και την εξυπηρέτηση των επιβατών, την υποβοήθηση του οδηγού ή τη διασύνδεση. Παράλληλα οι χώροι εξασφαλίζουν το άνετο ταξίδι, ακόμα και των πολλών χιλιομέτρων, κάτι που ισχύει και για το πορτμπαγκάζ.

Αυτά όμως είναι λίγο πολύ αναμενόμενα για ένα σύγχρονο μεσαίο μοντέλο και εδώ το πραγματικά ζητούμενο είναι αν η Giulia πέρα από την παραδοσιακή διάταξη του κινητήρα μπροστά και της κίνησης πίσω -υπάρχουν και τετρακίνητες εκδοχές της- ενσωματώνει και τα σπορ γονίδια του παρελθόντος.

Η απάντηση είναι σίγουρα καταφατική, καθώς είναι εξαιρετικά στημένη, άμεση και ιδιαίτερα ακριβής στις αντιδράσεις της, πολύ καλά ζυγισμένη και απόλυτα ισορροπημένη. Στις στροφές μένει πεισματικά εκεί που την τοποθετείς, διαγράφει την καμπή, ανεξαρτήτως διαμόρφωσής της, καθαρά, χωρίς απρόβλεπτες αντιδράσεις και συνήθως πιο γρήγορα από ότι πιστεύεις, ενώ στην έξοδο πατάς βαθιά το γκάζι και επιταχύνει άμεσα.

Οι 180 ίπποι που αποδίδει ο τετρακύλινδρος diesel της των 2.200 κυβικών δεν διεκδικούν δάφνες υψηλής απόδοσης, αλλά είναι πάντα παρόντες. Από χαμηλά και με το παραμικρό πάτημα του πεντάλ του γκαζιού, ενώ την εικόνα ολοκληρώνει η πολιτισμένη λειτουργία με χαμηλό επίπεδο θορύβου, η (σχετική) οικονομία στο καύσιμο και ο πολύ καλός συνδυασμός με το χειροκίνητο κιβώτιο των 6 σχέσεων.

Πραγματική Alfa Romeο λοιπόν η Giulia και αυτό είναι αν μη τι άλλο και μια πολύ καλή βάση και το κατεξοχήν ζητούμενο. Για τους παραδοσιακούς Alfisti -όσους έχουν απομείνει…- αλλά και για όσους θέλουν να επιλέξουν ένα αυτοκίνητο που δεν είναι μεταξύ των mainstream επιλογών της κατηγορίας. Για την ακρίβεια ένα χαρισματικό αυτοκίνητο που δικαιολογεί την επιλογή του και την καταβολή ενός ποσού που ξεκινά από 42.000 ευρώ με το επίπεδο εξοπλισμού Super. Για το αυτόματο κιβώτιο η προσαύξηση είναι 2.750 ευρώ, ενώ η βασική έκδοση των 150 ίππων κοστίζει από 38.900 ευρώ.

H Giulia ήρθε τη στιγμή που έπρεπε για την Alfa Romeo, ακριβώς όπως είχε έρθει, όπως προαναφέραμε, και η 156 πριν από δύο δεκαετίες. Αν «συγκρίνει» κανείς τα δύο μοντέλα μπορεί να βρει πολλά κοινά, γεγονός που αν μη τι άλλο προσμετράτε στα συν του σύγχρονου. Αν ψάχνει να βρει κανείς τις διαφορές μεταξύ τους είναι στο ότι η Giulia δεν καινοτομεί, κάτι που αυτομάτως την καθιστά και λιγότερο εμβληματική.

Ο λόγος για το τελευταίο απλός: όλοι όσοι εμπλέκονταν με την εξέλιξή της στην Alfa Romeo έπρεπε να καλύψουν πολύ χαμένο χρόνο και δρόμο σε ότι αφορά τα τρέχοντα δεδομένα σε σχέση με τους ανταγωνιστές της. Γεγονός είναι πως τα κατάφεραν μια χαρά. Απλά δεν έδωσαν το κάτι παραπάνω που θα της εξασφάλιζε συγκριτικό πλεονέκτημα όπως στον καιρό της είχε συμβεί με την 156. Va bene όμως που λένε οι Ιταλοί….

Γιάννης Σκουφής

φωτογραφίες: Παναγιώτης Τριτάρης